Τα πλασματικά έτη από ανεργία και ασθένεια ναι μεν προσφέρονται δωρεάν, και έτσι ο ασφαλισμένος συμπληρώνει τις προϋποθέσεις για συνταξιοδότηση (π.χ. 40 έτη), ωστόσο δεν προσαυξάνουν το ποσό της σύνταξης.
Τελικά, ότι είναι τζάμπα, δεν βοηθάει και σε καλύτερης απολαβές…
Γράφει ο Χρήστος Μέγας
Έτσι, με ένα έτος ανεργίας (300 ημέρες ασφάλισης) και ένα έτος ασθένειας (άλλες 300 ημέρες), ναι μεν ο ασφαλισμένος συμπληρώνει τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης (40ετία, 25ετία κ.ο.κ.), ωστόσο θα συνταξιοδοτηθεί με 38 έτη (στην περίπτωση της 40ετίας) ως προς την ανταποδοτική σύνταξη.
Κατά συνέπεια, δεν θα λάβει 50,01% επί του μέσου μισθού από το 2002 μέχρι τον μήνα της συνταξιοδοτήσης, αλλά το 44,90%. Αυτή η διαφορά στα 2.000 ευρώ συντάξιμου μισθού, σημαίνει μείον 102 ευρώ κάθε μήνα στις αποδοχές.
Αξιοσέβαστο ποσό…
Άρα, μπορεί η αναγνώριση με καταβολή των ασφάλιστρων να συνεπάγεται υψηλό κόστος υπέρ ΕΦΚΑ (20% επί των αποδοχών του προηγούμενοι μηνά) αλλά, σε κάθε περίπτωση, πρέπει να συνυπολογιστεί και η μείωση στις αποδοχές κάθε μήνα… Εκτός του γεγονότος ότι τα εν λόγω ποσά παρακρατούνται από τη σύνταξη ανά μήνα…
Επιπλέον, μπορεί κάποιος ασφαλισμένος να δύναται να συνταξιοδοτηθεί με 35ετία (με 25ετία την περίοδο 2010-12) ή με λιγότερα από 40 έτη ασφάλισης, ωστόσο, δεν συνεπάγεται ότι θα λάβει την υψηλότερη (ανταποδοτική) σύνταξη…
Ποσά σύνταξης προσαυξημένα κατά σχεδόν 13 ποσοστιαίες μονάδες στην ανταποδοτική σύνταξη ή, αναφορικά με το σύνολο των αποδοχών, σαν να έχει ο ασφαλισμένος 33% μεγαλύτερο μέσο μισθό σε ολόκληρη την εργασιακή περίοδο, δίνουν τα πέντε έτη επιπλέον στην ασφάλιση (από τα 35 στα 40 έτη).
Μεταξύ του 35ου και του 40ού έτους ασφάλισης οι κλίμακες, ανά έτος, αυξάνονται κατά 2,55%, κάτι που αποτελεί ένα, μάλλον ισχυρό, κίνητρο συνέχισης της εργασίας-ασφάλισης. Ειδικά εάν συνυπολογιστεί ότι μετά το 40ό έτος η προσαύξηση είναι μόλις 0,5%. Κατά συνέπεια, δεν συμφέρει η παραμονή στην εργασία μετά το όριο των 40 ετών ασφάλισης.
Αντίθετα, ακόμη και όσοι δεν έχουν συμπληρώσει την 40ετία συμφέρει η εξαγορά πλασματικών ετών. Αρκεί τα εν λόγω πλασματικά έτη να έχουν αποδοχές αναφοράς, με αντίστοιχο κόστος εξαγοράς φυσικά, τον μέσο όρο των αμοιβών της εργασιακής περιόδου (από 1/1/2002 και μέχρι τον τελευταίο μήνα της εργασιακής περιόδου). Και αυτό προκειμένου να (φθηνά) πλασματικά να μην ρίξουν το συντάξιμο μισθό.
Για την συμπλήρωση των 40 ετών ασφάλισης και, κατά κάποιον τρόπο, τη διασφάλιση της μέγιστης δυνατής σύνταξης από τον ΕΦΚΑ, οι ασφαλισμένοι μπορούν να αναγνωρίσουν πλασματικά έτη.
Οι πιο συνηθισμένες περιπτώσεις αναγνώρισης πρόσθετου χρόνου είναι οι εξής:
α. Στρατιωτική θητεία ασφαλισμένου
β. Γονική άδεια
γ. Εκπαιδευτική άδεια
δ. Στρατιωτική θητεία
ε. Χρόνος σπουδών (α’ πτυχίο ή μεταλυκειακός τίτλος-όχι όμως παράλληλος χρόνος ασφάλισης και εργασίας)
η. Αναγνώριση τέκνων
θ. Κενός χρόνος ασφάλισης (ολόκληροι μήνες)
Ως προς τους δημοσίους υπαλλήλους, ναι μεν δεν προβλέπεται η αναγνώριση πλασματικών από ανεργία, ωστόσο τα πλασματικά από τα παιδιά υπολογίζονται πέραν των 7 συνηθισμένων εξαγοράσιμων από άλλες πηγές (σπουδές, στρατό, εκπαιδευτική άδεια κ.α.)
Το κόστος εξαγοράς, μόνο για κύρια σύνταξη, είναι 20% επί του μισθού του προηγούμενου, της αίτησης συνταξιοδότησης, μήνα. Για την συμπλήρωση των προϋποθέσεων για επικουρική θα πρέπει να υπολογιστεί συν 6%.
Αναφορικά με τους δημοσίους υπαλλήλους, εάν η αίτηση κατατέθηκε έως τις 12/5/2016, το κόστος αναφέρεται σαν 6,67% του τότε μισθού. Φυσικά και υπολογίζεται ο πλήρης (τότε) μισθός για τη σύνταξη (συντάξιμος μισθός), προσαυξανόμενος βέβαια κατά τον πληθωρισμό των ενδιάμεσων ετών (μέχρι την αίτηση συνταξιοδότησης).
iEidiseis.gr
