Πορευόμενος προς Θεσσαλονίκη για τον συνεορτασμό στην Ενθρόνιση του Παναγιωτάτου Μητροπολίτη Φιλοθέου, Χαλκιδέου τη γεννήσει και καταγωγή, αναλογίζομαι πέραν των άλλων χαρακτηριστικών του Μητροπολίτη μας Χρυσοστόμου του Β’ το μεγάλο διοικητικό χάρισμά του, της ανάδειξης δηλαδή των συνεργατών του σε περίοπτες θέσεις της εκκλησιαστικής δομής, διοίκησης και ιεραρχίας.
Λόγω ‘επαγγελματικής διαστροφής’ προσεγγίζω τη διοικητική
του δεινότητα ως αξιομίμητο παράδειγμα για κάθε Διοικητή που χωρίς συμπλέγματα-
φαινόμενο σύνηθες με πολλές εκφάνσεις- όχι μόνο δε ‘θάβει’ τους συνεργάτες του-
αλλά προτείνει και προκρίνει με σύνεση, ευθυκρισία και αυτοπεποίθηση αυτούς σε
αξιωματουχικές θέσεις.
Ο Γόρτυνος Νικηφόρος, Ο Θεσσαλονίκης Φιλόθεος, ο Σκοπέλου
Νικόδημος και ο Αρχιγραμματέας Ιωάννης μετά την προτροπή του Χαλκίδος για σπουδές και επιμορφώσεις είναι αναστήματα
που περιποιούν τιμή και χαρά σε όλους μας.
Πανηγυρίζομεν λοιπόν γιατί η Μητρόπολή μας , πολύτιμη
αναδενδράς του δένδρου του ελληνικής Εκκλησίας, έχει Επίσκοπο αξιοπρεπή και
ακέραιο, γνήσιο και αυθεντικό μακράν υποκρισίας και ψευδοευσεβισμού,
διακρινόμενον για την πρεσβυτική του σύνεση και το οξύτατο της διανοίας του,
διαθέτοντα την ύψιστη αρετή της διάκρισης, του να μη γίνεται δηλαδή κάποιος
δέσμιος ή θηρευτής αξιωμάτων, τα οποία όταν έρχονται είναι ευπρόσδεκτα , όμως
δεν είναι αυτά που δίδουν αξία και περιεχόμενο στον άνθρωπο, αλλά αντιστρόφως ο
άνθρωπος εις αυτά.
Έρρωσο λοιπόν Δεσπότη μου, ζήθι, κατευοδού και βασίλευε .
Εις πολλά έτη
Χαρ.
Μανιάτης
