Η απόφαση του Νίκου Ανδρουλάκη να δεχτεί τη διενέργεια των
εκλογών για την ηγεσία στις 6 και στις 13 Οκτωβρίου (δηλαδή πάνω-κάτω στις
ημερομηνίες που είχαν ζητήσει όσοι τον αμφισβητούν)
αποσυμπίεσε την κατάσταση
και άνοιξε το δρόμο για μια ομαλή πορεία του κόμματος προς την κορυφαία
εσωκομματική διαδικασία. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στάθμισε σωστά τα πράγματα γιατί
αν είχε επιμείνει στην αρχική σκέψη του για καθυστέρηση των εκλογών ακόμα και
πέραν του τρέχοντος έτος, το κόμμα θα σπαρασσόταν από μια τοξική «εμφύλια»
αντιπαράθεση.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι το ΠΑΣΟΚ ως όλον επέδειξε σωστά
κομματικά αντανακλαστικά, φτάνοντας σε συμφωνία για τον οδικό χάρτη των
εσωκομματικών διαδικασιών του. Αντανακλαστικά που από την παραίτηση Τσίπρα και
μετά δεν έχει επιδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ, με καταστροφικά αποτελέσματα.
Η πολιτική
Μια γενική παρατήρηση που μπορούσε να κάνει κανείς για τη
μέχρι τώρα εσωκομματική συζήτηση στο ΠΑΣΟΚ, είναι ότι ενώ έχουμε ακούσει πάρα
πολλά για τις διαδικασίες και τις τακτικές, εντούτοις, πολύ λίγα έχουν λεχθεί
για την ουσία της πολιτικής. Ποια είναι ακριβώς η προγραμματική πρόταση του
κάθε υποψηφίου και σε τι διαφέρει από των υπολοίπων; Επιπλέον, μπορεί αυτή η
προγραμματική πρόταση να γίνει το θεμέλιο ενός ανταγωνιστικού πόλου στον
Μητσοτάκη; Αν δεν απαντηθούν με πειστικότητα αυτά τα δύο ερωτήματα, η όλη
διαδικασία στο ΠΑΣΟΚ θα είναι πολύ κακό για το τίποτα.
.jpg)
