γράφει ο Βασίλης Γεωργίου
Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε το έργο ανάπλασης της οδού Ελευθερίου Βενιζέλου – ένα έργο που προχωρά με σταθερό ρυθμό, ξεκινώντας σχεδόν από τον κόμβο και πλέον φτάνοντας έως την παραλία – υπάρχει μια ομάδα πολιτών, σχεδόν οι ίδιοι κάθε φορά, ασκούν διαρκή κριτική μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Το ενδιαφέρον δεν είναι ότι υπάρχει κριτική· αυτό είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε κάθε δημόσιο έργο. Το ερώτημα είναι: τι ακριβώς τους ενοχλεί;
Ενοχλούνται επειδή κόβονται κάποια δέντρα; Όμως αυτά, σύμφωνα με τις επίσημες γνωματεύσεις των αρμόδιων υπηρεσιών, ήταν άρρωστα ή επικίνδυνα. Ενοχλούνται επειδή τα πεζοδρόμια μεγαλώνουν και δεν θα υπάρχει πλέον διπλοπαρκάρισμα; Δηλαδή ενοχλεί η τάξη, η ασφάλεια και η προσβασιμότητα; Ενοχλούνται επειδή ο δρόμος παίρνει μορφή ευρωπαϊκής αστικής ανάπλασης και όχι παρωχημένης κυκλοφοριακής αντίληψης; Τα δημόσια έργα κρίνονται όταν παραδίδονται και όταν ζουν μέσα στην καθημερινότητα του πολίτη. Τότε θα φανεί αν το έργο ήταν χρήσιμο, λειτουργικό, αναγκαίο ή όχι. Ως τότε, οι αντιδράσεις που βασίζονται περισσότερο σε πολιτική καχυποψία παρά σε ουσία, λένε ίσως περισσότερα για εκείνους που τις εκφράζουν, παρά για το ίδιο το έργο.
