Τελικά η χιλιοαναμασημένη κουβέντα που λέει πως «τα καλά πράγματα τελειώνουν πολύ γρήγορα» έχει νομίζουμε κάποια βάση. Εικοσιπέντε περίπου μέρες μακριά απ' τη δουλειά, μακριά απ' την πόλη και την ασχήμια της πέρασαν σαν το νεράκι της θάλασσας που άφηνε πίσω της η μικρή βαρκούλα μας το σούρουπο ή την αυγή, την ώρα του ψαρέματος.
Κατά πάγια συνήθεια εδώ και πολλά χρόνια, επειδή όλο τον υπόλοιπο καιρό παίρνουμε μεγάλη δόση από ειδήσεις, εφημερίδες, ΜΜΕ, στις διακοπές δεν ακούμε ούτε ένα λεπτό απ' τα δελτία ειδήσεων, δεν διαβάζουμε ούτε μια αράδα από εφημερίδα, δεν στεκόμαστε ούτε καν στο περίπτερο για να ρίξουμε μια ματιά στους τίτλους.
Τελεία αποτοξίνωση. Μια μέρα μόνο διακόψαμε φέτος αυτή τη συνήθεια κι αυτό παρά τη θέλησή μας, αφού στο ταβερνάκι που καθίσαμε για φαγητό, ο ιδιοκτήτης άκουγε στη διαπασών μεσημεριανό δελτίο. Ήταν σαν να είχαμε deja vu μια κι οι ειδήσεις που ακούγαμε καταμεσής τον Αύγουστο, ήταν ολόιδιες μ' αυτές που περιλαμβάνονταν στο μεσημεριανό δελτίο του Ιουλίου, του Ιουνίου, του Μαΐου κλπ. Φόβοι για τον αν θα πάρουμε την δόση του δανείου, η αναμενόμενη επίσκεψη της τρόικας, η αποτυχία των στόχων του προγράμματος, αλληλοκατηγορίες με την πανομοιότυπη και γι’ αυτό σχεδόν εμετική ξύλινη ορολογία μεταξύ των κομμάτων κ.ο.κ.
Επιστρέφοντας στην Αθήνα και μετά από μια περιήγηση σε ελληνικά και ξένα ειδησεογραφικά sites διαπιστώσαμε πως η κατάσταση είναι το ίδιο άσχημη ή και χειρότερη απ' ότι την αφήσαμε φεύγοντας: Το χρηματιστήριο συνεχίζει να καταρρέει (αλήθεια που είναι το playmobil - Σημίτης κι ο υπουργός του Παπαντωνίου που εκθείαζαν την τρελή άνοδο του βεβαιώνοντας ότι αυτή αντανακλά την εικόνα της ισχυρής μας οικονομίας;;). Ο ΓΑΠ συνεχίζει να σκιαμαχεί νομίζοντας ότι δίνει τιτάνιες μάχες για το συμφέρον της πατρίδας, ο Μπένυ προσπαθεί μ' αυτό τον ακατάσχετο βερμπαλισμό του να επιβεβαιώσει για μια ακόμη φορά ότι παρά την όποια εξυπνάδα του είναι ένας επικίνδυνα αρχομανής, υπερφιλόδοξος ναπολεοντίσκος. Ο Σαμαράς είναι το ίδιο μικρός κι άτολμος, κατώτερος των περιστάσεων και δέσμιος των εσωκομματικών ισορροπιών, το ΚΚΕ συνεχίζει πεισματικά στη λογική του κούτσουρου, επιμένοντας το ίδιο ανόητα όσο κι επικίνδυνα σε ατελέσφορες μεθόδους κοινωνικού "αγώνα" (ή μήπως επαναστατικής γυμναστικής), προκαλώντας με την κατάλληλη εκμετάλλευση απ' τα αστικά ΜΜΕ αρνητικά κοινωνικά ανακλαστικά, ο πολιτικός κουασιμόδος ΛΑΟΣ παραμένει το ίδιο ανακόλουθος, έχοντας αναγάγει τον πολιτικό καιροσκοπισμό σε επιστήμη. Τέλος ο ΣΥΝ (με τον οποίο μας χωρίζει άβυσσος σε πολλά θέματα) παρότι στο θέμα του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου κατάφερε να αρθρώσει λόγο της προκοπής και άσκησε κατά την ταπεινή μας άποψη την πιο σοβαρή, υπεύθυνη και πολιτική αντιπολίτευση, στο θέμα του νομοσχεδίου για την παιδεία (που με βάση τα όσα διαβάσαμε και τα όσα λένε σοβαροί άνθρωποι της παιδείας, κάνει μια καλή αρχή και προσπαθεί να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά) έπεσε θύμα της ιδεολογικής του απολυτότητας και το καταψήφισε.
Για Κουβέλη - Μπακογιάννη ουδέν σχόλιον. Όχι μόνο για την ουσία του πολιτικού τους λόγου, όσο περισσότερο γιατί, ειλικρινά δεν μπορώ να έχω καμιά πολιτική αλλά και γενικότερη εκτίμηση απ’ τη μια σ’ έναν άνθρωπο που στας δυσμάς του πολιτικού (αλλά και του βιολογικού) του βίου και υπό τις παρούσες πολιτικοκοινωνικές συνθήκες που απαιτούν αν μη τι άλλο ενότητα της αριστεράς, αποφάσισε να πάρει 200 άτομα και να φτιάξει δικό του μαγαζί και απ’ την άλλη σε μια πολιτικό που επειδή απέτυχε να εκλεγεί πρόεδρος στο κόμμα της έφτιαξε δικό της, αντί, αφού δεν μπορούσε να συνυπάρξει με το Σαμαρά, να αποχωρήσει απ' την πολιτική με ψηλά το κεφάλι.
Η εικόνα του Βαΐτση Αποστολάτου να προεδρεύει στη συνεδρίαση της βουλής για την Παιδεία, αποτελεί την χαριστική βολή και σημειολογικά, δίνει ανάγλυφα την εικόνα ενός ανυπόληπτου, αρρωστημένου, σάπιου πολιτικού συστήματος που πνέει τα λοίσθια.
Τώρα όσον αφορά το φθινόπωρο και το χειμώνα που έρχεται, οι εκτιμήσεις των περισσότερων είναι μαύρες. Δεν συμμεριζόμαστε αυτήν την απαισιοδοξία. Δεν έχουμε κανένα χειροπιαστό στοιχείο στα χέρια μας που να δικαιολογεί αυτή την αισιοδοξία.
Το αντίθετο μάλιστα. Παρόλα αυτά αισιοδοξούμε.
Ίσως είναι ακόμα η διάθεση των διακοπών που κουβαλάμε ακόμα και μας επηρεάζει.
Ίσως περισσότερο είναι η πεποίθηση ότι η κατάσταση έχει φτάσει πολύ κοντά στο σημείο μηδέν, στον πάτο. Δεν μπορεί να γίνει χειρότερα. Ή αν γίνει, αυτό το (έστω λίγο) χειροτέρα θα πυροδοτήσει άμεσα εξελίξεις που θα ξεκαθαρίσουν και θα ξεβαλτώσουν την κατάσταση. Είτε με κοινωνική έκρηξη είτε με λύση από ένα απροσδιόριστο (ακόμα) αλλού.
Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, έχουμε άλλωστε ολόκληρο χειμώνα μπροστά μας κι οι ευκαιρείς νομίζουμε θα είναι πολλές.
Εύχομαι στους λίγους που αποφάσισαν να φύγουν τώρα για διακοπές να περάσουν όμορφα. Κρατάει ακόμα το καλοκαίρι.
Στους πολλούς που γυρίζουν ευχόμαστε, καλή δύναμη και καθαρό μυαλό.
Πρώτα ο Θεός, θα τα λέμε συχνά.
http://e-parembasis.blogspot.com/2011/08/blog-post_9911.html
