Ετσι απλά σαν εξομολόγηση....Μια εσωτερική παρόρμηση από παιδί με κάνει να αναζητώ πότε πότε τη γαλήνη και τον εσωτερικό διάλογο που προσφέρει η πίστη μας σε κάποιο ξωκλήσι χωρίς κανέναν.
Γενικά όταν εκκλησιάζομαι δεν αντιλαμβάνομαι πολλά πράγματα που μπορεί να συμβαίνουν γύρω
μου γιατί είμαι εκεί από δική μου εσωτερική ανάγκη και σπάνια παρατηρώ τι κάνουν οι άλλοι.
Τέτοιες μέρες όμως όπως τον Δεκαπενταύγουστο πολύς κόσμος συγκεντρώνεται στις εκκλησίες και είναι φυσικό να χαιρετάς και να σε χαιρετούν πολλοί άνθρωποι. Ειδικά στην ιδιαίτερη πατρίδα μας πολλοί οι γνωστοί, αγκαλιές, φιλιά και γενικά ένα ευφρόσυνο κλίμα χαράς επικρατεί αυτές τις μέρες που διανθίζει τη θρησκευτική κατάνυξη με μια νότα γιορτής που έχουμε συνηθίσει από τα παιδικά μας χρόνια και όλοι αγαπάμε.
Το Δεκαπενταύγουστο γιορτάζει η εκκλησία της Παναγίτσας στην παραλία του Αλμυροποτάμου και την παραμονή γίνεται περιφορά της εικόνας στην παραλία που την ακολουθεί κάθε χρόνο πλήθος πιστών ντόπιων και παραθεριστών. Αγαπώ πολύ αυτή την βραδυνή εκδήλωση λατρείας στην Παναγία που είναι πάντα γεμάτη κόσμο εδώ στο χωριό μας.
Χτες βράδυ ένας ακόμα κατανυκτικός Εσπερινός στην παραμονή της Γιορτής της Παναγίας έλαβε χώρα στην παραλία μας. Ενας θαυμάσια στολισμένος Επιτάφιος από τις γυναίκες του χωριού, το γνωστό τελετουργικό και εκατοντάδες κόσμου ακολούθησαν την περιφορά του Επιταφίου της Παναγίας σε όλη την παραλία.
Ο ήλιος δύοντας έβαψε πορφυρά και μετά μαβιά τα νερά και η εικόνα μόνο από το χρωστήρα ενός ζωγράφου θα μπορούσε να αποθανατιστεί. Η πιο όμορφη ώρα του δειλινού στην πιο όμορφη ώρα ενός πανανθρώπινου μοιρολογιού για την Κοίμηση της Θεοτόκου μέσα στην καρδιά του ελληνικού καλοκαιριού.
Ψυχική ανάταση και αγαλλίαση για κάποιους, θρησκευτική κατάνυξη και ενδοσκόπηση για κάποιους άλλους. Μια υπέροχη εικόνα για όλους.
Τέτοιες ώρες είναι αληθινή ευτυχία να μην έχεις κανένα αξίωμα και να μπορείς απλός άνθρωπος μέσα στο πλήθος να απολαύσεις με την ψυχή, τα μάτια και τ' αυτιά όσα η πίστη και η φύση σου προσφέρουν απλόχερα. Τέτοιες ώρες συγχωρείς ακόμα και χωρίς να το θέλεις.......αν και η συγνώμη πρέπει να δίδεται, όχι μόνο να ζητείται, συνειδητά.
Χτες βράδυ όμως μου συνέβη ένα περίεργο γεγονός που ακόμα ψάχνω να το κατατάξω σε ποιας μορφής συναίσθημα ανήκει.
Οταν η Περιφορά της Εικόνας της Παναγίας ολοκληρώθηκε με την επιστροφή του Επιταφίου και στεκόμαστε στην σειρά μπροστά στην εκκλησία κι ενώ χαιρετιόμαστε με κάποιους φίλους βλέπω λίγο πιο πίσω μου μια κυρία "πιστή χριστιανή" κι αυτή που ήρθε να τιμήσει την Παναγία.
Ξέρω ότι διαβάζει αυτό εδώ το ιστολόγιο και μάλλον θα καταλάβει και η ίδια και άλλοι πολλοί περί ποιάς πρόκειται.
Διερωτώμαι τι τους θέλουν τους μεγάλους σταυρούς μερικοί άνθρωποι; Δεν σκέφτονται ότι "πυρί κατακαύσονται πάντα" όπως λέει το ευαγγέλιο για τους διπρόσωπους; Δεν γνωρίζουν το "ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί";
Δεν συνειδητοποιούν ότι όταν συκοφαντούν και ψεύδονται ασύστολα, όταν υβρίζουν, όταν με φθόνο αγωνίζονται να σκάψουν το λάκκο άλλων ανθρώπων που δεν τους έφταιξαν, όταν επιδεικνύουν κακία και μίσος αναίτιο, δεν έχουν καμμιά σχέση με όσα ο Χριστιανισμός πρεσβεύει και συνεπώς δεν έχουν καμμιά δουλειά να "τρέχουν" πρώτοι πρώτοι και να σταυροκοπιούνται ;
Ασφαλώς οι θρησκευτικές τελετές και εκδηλώσεις είναι μια ακόμα ευκαιρία για κάποιους, παντελώς αδιάφορους για την ουσία της πίστης, να δείξουν την κοινωνική τους θέση και το αξίωμά τους και ακόμα και μέσα σε τέτοιες ώρες κατάνυξης και ενδοσκόπησης παραμένουν τα ίδια τέρατα που κάνουν τα πάντα προκειμένου να ικανοποιήσουν τον απύθμενο εγωισμό τους.
Για μένα η γυναίκα αυτή ήταν μια σκληρή παραφωνία στη χτεσινή κατανυκτική εκδήλωση πίστης. Μια παρουσία που πλήγωσε ξαφνικά την αισθητική μου όταν την είδα αφού επί πολύ καιρό έχει πληγώσει την ψυχή μου "λόγω και έργω".
Το χειρότερο όμως είναι ότι βλέποντάς την, αυτή την τόσο όμορφη ώρα, ένοιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου ..... ότι κάποια πράγματα δεν συγχωρούνται ποτέ !!!
Κι όσα δεν μπορείς να συγχωρείς πρέπει να τα εξομολογείσαι ...
