«Συσσίτια για τους δασκάλους…»
Ο εξευτελισμός του εκπαιδευτικού συνεχίζεται.
Αφού οι μισθοί καταβαραθρώθηκαν τώρα προσπαθούν να ανυψώσουν το ηθικό των εκπαιδευτικών μοιράζοντας συσσίτια. Ποιες εποχές άραγε θυμίζουν αυτές οι πρακτικές…Δεν είμαι τόσο μεγάλη για να έχω αναμνήσεις από συσσίτια. Έχω ακούσει όμως ιστορίες από τους γονείς μου, από το μακρινό παρελθόν, μα ποτέ δεν είχα διανοηθεί πως θα ‘ρθει στιγμή, το έτος 2012 δω τους συναδέλφους μου, αναπληρωτές, νεοδιόριστους, μόνιμους – δεν έχει σημασία, στην ουρά για ένα πιάτο φαί… Η οικονομική εξαθλίωση δεν αφορά μια ομάδα συναδέλφων. Αφορά όλους μας γιατί ηλικιακά οι ανάγκες είναι διαφορετικές και οι οικογενειακές υποχρεώσεις αντίστοιχα πολλαπλάσιες.
Όλοι είμαστε, πλέον, φτωχοί
δάσκαλοι που ντρεπόμαστε να πούμε στις δημόσιες συζητήσεις όταν μας
ρωτούν, με μεγάλη περιέργεια ομολογουμένως, πόσα χρήματα παίρνουμε. Στο
άκουσμα των αριθμών οι συνομιλητές έχω την αίσθηση ότι ντρέπονται κι
αυτοί και κατεβάζουν το κεφάλι προβληματισμένοι. Τόσο ψηλά έχει η
Ελληνική Πολιτεία τον εκπαιδευτικό. …τόσα πολλά επενδύει στην εκπαίδευση
και τους λειτουργούς της…Συσσίτια!!! Αυτή είναι η λύση στο οικονομικό
αδιέξοδο που μας οδηγούν, την ώρα που σε άλλους εργασιακούς χώρους
βασιλεύον οι παχυλοί μισθοί και τα προνόμια.. Ο ίδιος υπουργός αποκάλεσε
ΝΤΡΟΠΗ το μισθό του δασκάλου. Κι έπειτα σκέφτηκε τα συσσίτια για να
κάνει την ντροπή ακόμη μεγαλύτερη.
Αλλά βέβαια. Οι δάσκαλοι τι είναι; Οι φιλότιμοι εργαζόμενοι που θα κάνουν το χρέος τους και με τρύπιο παντελόνι. Δεν εκβιάζουν, δεν απειλούν, δεν κατεβάζουν διακόπτες, δεν προαναγγέλλουν απεργίες εν μέσω εξεταστικής, δεν βάζουν σε κίνδυνο την υγεία των πολιτών, ούτε την ψυχική υγεία των μαθητών τους….Οι δάσκαλοι στέκονται με αξιοπρέπεια και δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους κάθε μέρα. Δεν έχουν άλλη επιλογή. Τα μάτια των παιδιών διψάνε για ζωή. Μας κοιτάνε και περιμένουν. Κι εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να τους στερήσουμε την ελπίδα.
Τη δική μας ελπίδα γιατί προσπαθούν να την εκτελέσουν καθημερινά;
Στην περίπτωση των δασκάλων η θεωρία του Μaslow ανατρέπεται. Γιατί, χωρίς να έχουν ικανοποιήσει τις πρωταρχικές βιοτικές τους ανάγκες, σε κάποιο -έστω-βαθμό , χωρίς να έχουν λύσει βασικά ζητήματα επιβίωσης- και πώς να τα λύσεις με 600 € ;- αγωνίζονται για την εξέλιξη και την αυτοπραγμάτωσή τους, θέλουν και επιθυμούν να προσφέρουν ανταποκρινόμενοι ως λειτουργοί στο έργο τους.
Υπήρξε, άραγε, ποτέ η παιδεία πρώτη προτεραιότητα σ΄ αυτόν τον τόπο; Πίστεψε ποτέ κανείς στην αξία της εκπαίδευσης, στο ρόλο που διαδραματίζει στην πρόοδο και την ανάπτυξη μιας κοινωνίας, ενός έθνους; Οραματίστηκε κανείς μέσα από την παιδεία το μέλλον το δικό του και της πατρίδας του; Εκτίμησε και συνυπολόγισε τα βραχυπρόθεσμα αλλά κυρίως τα μακροπρόθεσμα οφέλη από ένα αξιόπιστο, καλά οργανωμένο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα; Ένα σύστημα που αξιολογεί και αξιολογείται και ανατροφοδοτεί συνεχώς όλα τα μέρη με τα απαραίτητα μέσα και εφόδια για να λειτουργεί με επάρκεια και αποτελεσματικότητα;
Έχω πειστεί πλέον πως κανένας δε νοιάζεται ειλικρινά. Ποτέ δεν υπήρξε η παιδεία «πρώτη προτεραιότητα» γιατί κανείς δε θέλει πραγματικά μορφωμένους και υποψιασμένους πολίτες που δεν είναι ικανοί μόνο να αποστηθίζουν αλλά μπορούν να ανακαλύψουν οι ίδιοι το δρόμο της γνώσης, να αναζητήσουν και να επιλέξουν ελεύθερα και αβίαστα αυτό που τους ταιριάζει και τους εκφράζει. Αυτό που θεωρούν καλό για τους ίδιους. Όλοι βολεύονται με πολίτες –μάζες που ακολουθούν υποταγμένοι και υπνωτισμένοι έτοιμοι να καταναλώσουν «έτοιμη τροφή» αναπαράγοντας το ίδιο άρρωστο πολιτικό σύστημα.
Δεν εξηγείται αλλιώς….
Μαρία Πρατσίνη -δασκάλα
Αλλά βέβαια. Οι δάσκαλοι τι είναι; Οι φιλότιμοι εργαζόμενοι που θα κάνουν το χρέος τους και με τρύπιο παντελόνι. Δεν εκβιάζουν, δεν απειλούν, δεν κατεβάζουν διακόπτες, δεν προαναγγέλλουν απεργίες εν μέσω εξεταστικής, δεν βάζουν σε κίνδυνο την υγεία των πολιτών, ούτε την ψυχική υγεία των μαθητών τους….Οι δάσκαλοι στέκονται με αξιοπρέπεια και δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους κάθε μέρα. Δεν έχουν άλλη επιλογή. Τα μάτια των παιδιών διψάνε για ζωή. Μας κοιτάνε και περιμένουν. Κι εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να τους στερήσουμε την ελπίδα.
Τη δική μας ελπίδα γιατί προσπαθούν να την εκτελέσουν καθημερινά;
Στην περίπτωση των δασκάλων η θεωρία του Μaslow ανατρέπεται. Γιατί, χωρίς να έχουν ικανοποιήσει τις πρωταρχικές βιοτικές τους ανάγκες, σε κάποιο -έστω-βαθμό , χωρίς να έχουν λύσει βασικά ζητήματα επιβίωσης- και πώς να τα λύσεις με 600 € ;- αγωνίζονται για την εξέλιξη και την αυτοπραγμάτωσή τους, θέλουν και επιθυμούν να προσφέρουν ανταποκρινόμενοι ως λειτουργοί στο έργο τους.
Υπήρξε, άραγε, ποτέ η παιδεία πρώτη προτεραιότητα σ΄ αυτόν τον τόπο; Πίστεψε ποτέ κανείς στην αξία της εκπαίδευσης, στο ρόλο που διαδραματίζει στην πρόοδο και την ανάπτυξη μιας κοινωνίας, ενός έθνους; Οραματίστηκε κανείς μέσα από την παιδεία το μέλλον το δικό του και της πατρίδας του; Εκτίμησε και συνυπολόγισε τα βραχυπρόθεσμα αλλά κυρίως τα μακροπρόθεσμα οφέλη από ένα αξιόπιστο, καλά οργανωμένο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα; Ένα σύστημα που αξιολογεί και αξιολογείται και ανατροφοδοτεί συνεχώς όλα τα μέρη με τα απαραίτητα μέσα και εφόδια για να λειτουργεί με επάρκεια και αποτελεσματικότητα;
Έχω πειστεί πλέον πως κανένας δε νοιάζεται ειλικρινά. Ποτέ δεν υπήρξε η παιδεία «πρώτη προτεραιότητα» γιατί κανείς δε θέλει πραγματικά μορφωμένους και υποψιασμένους πολίτες που δεν είναι ικανοί μόνο να αποστηθίζουν αλλά μπορούν να ανακαλύψουν οι ίδιοι το δρόμο της γνώσης, να αναζητήσουν και να επιλέξουν ελεύθερα και αβίαστα αυτό που τους ταιριάζει και τους εκφράζει. Αυτό που θεωρούν καλό για τους ίδιους. Όλοι βολεύονται με πολίτες –μάζες που ακολουθούν υποταγμένοι και υπνωτισμένοι έτοιμοι να καταναλώσουν «έτοιμη τροφή» αναπαράγοντας το ίδιο άρρωστο πολιτικό σύστημα.
Δεν εξηγείται αλλιώς….
Μαρία Πρατσίνη -δασκάλα
