
Αν τύχει και αποδημήσει κάποιος συνηθίζεται να περνούν από
το από το σπίτι του εκτός των συγγενών
οι φίλοι και γνωστοί για ένα στερνό αντίο. Έβλεπαν στη χάση και στη φέξη
τον μακαρίτη και δεν πρόκειται να ξαναπεράσουν το κατώφλι του σπιτιού του. Έτσι
είναι ο κόσμος. Έτσι έγινε και με όσους δάκρυσαν
για τους απολυμένους του Δήμου. Μήτε που
ξαναφάνηκαν, μήτε που ξαναμίλησαν. Ε, πέρασαν μια φορά για το συχώριο, έκαναν
το καθήκον τους. Ζωή σε μας.