Το μεσημέρι του Σαββάτου κοντά στα άλλα αγόρασα και φράουλες. Ούτε που κοίταξα αν προέρχονται από την Μανωλάδα, την Καλαμάτα ή το Εσκί Σεχίρ, σκασίλα μου. Δεν με αφορούν οι αγελαίεςς αντιδράσεις και τα τάχα μου οργισμένα μποϊκοτάζ κατά των δουλοκτητών της χαριτωμένης Ηλιακής Κωμόπολης. Εκείνο που με έκανε να αγοράσω φράουλες είμαι η ηδύτητα τους. Αν έχουν και κάποια ευεργετικά αποτελέσματα ως τροφή το αγνοώ αλλά και αυτό δεν με απασχολεί ιδιαίτερα.
Αγόρασα φράουλες όπως έκανα και πέρυσι διότι και τότε ήξερα τι γίνεται εκεί. Τα είχαν αναφέρει όλα από ετών με ρεπορτάζ τους και η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (ΕΨΙΛΟΝ) και ΤΑ ΝΕΑ, επομένως παρα ήταν υποκριτικό να παραστήσω τον θυμωμένο και να μην αγοράσω φράουλες.
Βεβαίως τα ήξεραν και αυτοί που τώρα οργίστηκαν, αλλά δεν βαριέσαι, είναι μόδα. Σε μια κοινωνία που δεν έχει από που να πιαστεί, δεν έχει ένα όραμα, κάτι να ελπίζει, καλό είναι και αυτό. Υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι. Τι θα κάνουμε με αυτούς; Καλώς έφυγαν από την πατρίδα τους προκειμένου να βρουν μια καλύτερη ζωή. Αυτό γίνεται χιλιάδες χρόνια. Και μια παρένθεση. Μιλούν διάφοροι για ανθρώπους που έφυγαν για να γλιτώσουν από τον πόλεμο. Κολοκύθια με τη ρίγανη. Ούτε στο Πακιστάν γίνεται πόλεμος ούτε στο Μπαγκλαντές. Για ένα πιάτο φαΐ έφυγαν, κλείνει η παρένθεση.
Καλώς ήρθαν στην Ελλάδα αφού αυτή η χώρα είναι στη μέση του δρόμου. Κακώς έμειναν όλοι εδώ αφού κανείς δεν θέσπισε μια αξιοπρεπή μεταναστευτική πολιτική. Αντ αυτού τώρα ο Δένδιας, αύριο κάποιος άλλος σκορπούν άδειες παραμονής, ιθαγένειες και τα ρέστα. Την ίδια ώρα προς το παρόν υπάρχουν μόνο ψίθυροι για ταχεία αλλοίωση της σύνθεσης του πληθυσμού. Σε αυτό το σημείο έχει ενδιαφέρον η άποψη εκείνων που έχουν σημαία τους την πολυπολιτισμική κοινωνία, ας αφήσουμε στην άκρη την ηχητική βαναυσότητα του όρου και ας δούμε τι σημαίνει αυτό. Τα γκέτο του Παρισιού και του Λονδίνου εσχάτως και της Ομόνοιας; Πρόσφατα είναι τα νομοθετήματα του Σαρκοζί για τις μαντίλες στα γαλλικά σχολεία. Μάλλον ο Σαρκοζί δεν βρίσκει καλή ιδέα την πολυπολιτισμική κοινωνία.
Το θέμα είναι περισσότερο σύνθετο από την έγνοια για κάποιον δυστυχή που η ζωή τον ξέβρασε εδώ για να συναντήσει άλλους εξίσου δυστυχείς. Εν τέλει και επειδή δεν φαίνεται πουθενά στην Ευρώπη αντίστοιχη κατάσταση, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε στο τι Ελλάδα θέλουμε. Αυτήν που ήθελαν πριν το 1919, αυτήν που ήθελαν κάποιοι στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του σαράντα, αυτήν που θέλουν σήμερα τα ξυρισμένα κεφάλια ή αυτήν που θέλουν οι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί. Προφανώς καμία από αυτές. Αδιέξοδο, γι' αυτό ας μείνουμε προς το παρόν στους Beatles, αυτοί τουλάχιστον έχουν αρμονία σε αυτό που έκαναν .
Azazelo
