Γράφει ο Κώστας Μαρκόπουλος
Διότι, για την ιατρική κοινότητα το ζήτημα είναι γνωστό, χωρίς ωστόσο πρόοδο στην χώρα μας.
Οποιαδήποτε λοίμωξη σε ασθενή που νοσηλεύεται 48-72 ώρες θεωρείται ενδονοσοκομειακή. Το ίδιο συμβαίνει και για λοίμωξη που εμφανίζεται 3 ημέρες μετά το εξιτήριο. Ο μεγάλος κίνδυνος, βέβαια, σε μια ενδονοσοκομειακή λοίμωξη είναι τα ανθεκτικά μικρόβια που αναπτύσσονται στα νοσοκομεία. Δηλαδή, μικρόβια που με τον χρόνο αποκτούν αντοχή σε όλο και περισσότερα αντιβιοτικά. Πώς γίνεται αυτό; για κάθε μηχανισμό δράσης των αντιβιοτικών τα μικρόβια έχουν μηχανισμό αντίδρασης. Επιβιώνουν έτσι μόνο όσα έχουν αναπτύξει αντοχή. Το χειρότερο είναι ότι αυτήν την αντοχή την μεταδίδουν και σε άλλα. Έτσι, φθάνουμε σε ομάδες μικροβίων που είναι ανθεκτικά στο 50% των αντιβιοτικών στις κλινικές ενός νοσοκομείου και στο 95-100% στις εντατικές μονάδες.
Οι νοσοκομειακές λοιμώξεις εμφανίζονται σαν ουρολοιμώξεις, πνεθμονίες, λοιμώξεις χειρουργικών τραυμάτων και σηψαιμίες
Οι ανθεκτικές ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις (κυρίως στις ΜΕΘ) οφείλονται σε κλεμψιέλλα, ψευδομονάδα, σταφυλόκοκκο και ακινετοβακτηρίδιο.
Δεν υπάρχει στον κόσμο νοσοκομείο χωρίς ανθεκτικά μικρόβια και ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις. Μόνη προστασία είναι μέτρα προφύλαξης και βαθιά γνώση της αιτιολογίας. Οι βασικές αιτίες ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων είναι: 1. Οι μεγάλες νοσηλείες στο νοσοκομείο. Οι ασθενε΄ςι νομίζουν ότι προστατεύονται πιο πολύ από το σπίτι. Η αλήθεια είναι ότι κινδυνεύουν. Στην Ελλάδα έχουμε την μεγαλύτερη νοσηλεία στην Ευρώπη ανά περιστατικό.
2. Οι χειρουργικές και άλλες πράξεις. Μικρόβιο μπορεί να μπει από την παρακέντηση για τοποθέτηση ορού μέχρι το χειρουργείο ή την τοποθέτηση ουροκαθετήρα. Πλύσιμο χεριών, γάντια, αντισηπτικά και δεξιοτεχνία απαραίτητα για την προστασία των ασθενών.
3. Το μεγάλο και ανεξέλεγκτο επισκεπτήριο είναι τεράστιος κίνδυνος. Μεταφέρουν μικρόβια και ιούς και τους σκορπίζουν στο Νοσοκομείο. Δεν πλένουν τα χέρια τους. Φτερνίζονται και βήχουν χωρίς στοιχειώδεις προφυλάξεις. Τεράστιο πρόβλημα στα ελληνικά νοσοκομεία που είναι χώροι κοινωνικής συνάθροισης και όχι ιδρύματα.
4. Τα ράντζα και οι επικουρικές κλίνες όπως και τα εξάκλινα δωμάτια ή η νοσηλεία στα εξωτερικά ιατρεία. Όλα αυτά τα τριτοκοσμικά αυξάνουν τις λοιμώξεις.
5. Η υπερβολική και αλόγιστη χρήση αντιβιοτικών που «παράγει» ανθεκτικά στελέχη μικροβίων. Στην Ελλάδα η χρήση κεφαλοσπορινών είναι 20πλάσια του μέσου όρου της Ευρώπης με ασύλληπτο κόστος του προϋπολογισμού του ΕΟΠΥΥ.
Όλα αυτά είναι γνωστά πολλά χρόνια αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα στην πράξη. Δυστυχώς, έχουμε τον μεγαλύτερο δείκτη ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων, τον μεγαλύτερο δείκτη θνησιμότητας.
Στην Ελλάδα απουσιάζουν τα πρωτόκολλα θεραπείας, απουσιάζει η αξιολόγηση κλινικών και χειρουργικών πράξεων, απουσιάζει η διαρκής εκπαίδευση του προσωπικού και απουσιάζει ο κώδικας δεοντολογίας για όλους στα νοσοκομεία.
Το αποτέλεσμα είναι ότι ξοδεύουμε περισσότερα από όσα πρέπει και συγχρόνως έχουμε περισσότερους θανάτους από ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις και το κυριότερο μηδενική πολιτική βούληση να το επιλύσουμε.
Αλλά πώς να γίνει αυτό όταν το 80% των Διοικητών των
Νοσοκομείων δεν είναι ιατροί; Πώς να κάνουμε βήματα προόδου όταν το 60% των
Υπουργών Υγείας δεν υπήρξαν ιατροί μετά την μεταπολίτευση και από το 40% που
ήταν, οι μισοί δεν είχαν ασκήσει ποτέ το επάγγελμά τους;
Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε το site του
γιατρού www.drmarkopoulos.gr ή επικοινωνήστε με τον κο Κωνσταντίνο Μαρκόπουλο,
Χειρουργό Θώρακος και Αγγείων στο 210 3674000 και 210 3674077.
