Του Γιάννη Κεμανέ
Στις 13 Οκτώβρη του
1944, στη Μάχη της Ηλεκτρικής, οι Ελασίτες του Πειραιά και οι εργαζόµενοι στον
θερµοηλεκτρικό σταθµό του Αγ. Γεωργίου στο Κερατσίνι –ιδιοκτησία τότε της
αγγλικής Πάουερ– έδωσαν µάχη µε τους Γερµανούς για να αποτρέψουν την ανατίναξη
του εργοστασίου.
Η βοήθεια των κατοίκων του Κερατσινίου ήταν συγκινητική. Οι
Γερμανοί δέχονταν πυρά και πέτρες ακόμα και από δωδεκάχρονα παιδιά. Το
εργοστάσιο της “Ηλεκτρικής”, μια σημαντική ενεργειακή μονάδα της χώρας που
τροφοδοτούσε ολόκληρο το λεκανοπέδιο, είχε διασωθεί. Επιπλέον, η εξουδετέρωση
του αποσπάσματος ανατινάξεων των Ες Ες, απέτρεψε τεράστιες καταστροφές σε
εγκαταστάσεις υποδομής, καθοριστικές για την οικονομία της Ελλάδας.
Έντεκα πατριώτες
χάθηκαν για να σωθεί αυτή η πολύτιµη υποδοµή, να εθνικοποιηθεί την επαύριο και να
αποτελέσει βασικό εργαλείο για καλύτερη
ζωή και καλύτερο µέλλον.
Η πατριωτική
δράση των υπερασπιστών της Ηλεκτρικής "τιμήθηκε" βέβαια από το
μετεμφυλιακό κράτος με διώξεις, φυλακές και εξορίες.
Λίγους µήνες
αργότερα οι επιζήσαντες ήρωες της µάχης απολύθηκαν από την Ηλεκτρική ως
«αντεθνικά στοιχεία» (όπως ο Ανδρέας Μουράτης ο θρυλικός «Μισούρι» του
Ολυμπιακού που αργότερα επανήλθε σαν εργάτης στην ΔΕΗ) ή σύρθηκαν στα
Μακρονήσια και στις φυλακές (Βασίλης Βέγγος πατέρας του ηθοποιού Θανάση) καθώς
και πολλοί άλλοι ανώνυμοι εργαζόμενοι πατριώτες.
Ανάμεσα στους
υπερασπιστές της Ηλεκτρικής ήταν και ο 24χρονος κομμουνιστής λοχαγός του ΕΛΑΣ
Νίκος Γόδας που λίγο καιρό μετά, με μαρτυρίες-υποδείξεις των δωσιλόγων-
συνεργατών των Ναζί Λουκά και Δημήτρη Κασιδιάρη, σύρθηκε στα στρατοδικεία,
φυλακίστηκε, βασανίστηκε και εκτελέστηκε
το 1948 φορώντας την φανέλα του Ολυμπιακού του οποίου υπήρξε σπουδαίος
ποδοσφαιριστής.
Όμως ποτέ κανένας
αγώνας δεν πάει χαµένος! Δέκα χρόνια µετά ένα κοµµάτι από τα όσα ονειρεύτηκαν
και για τα οποία πάλεψαν για τον τόπο τους οι ήρωες της Ηλεκτρικής είχε
κατακτηθεί. Η Δηµόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισµού ήταν πραγµατικότητα. Στην
Πτολεµαΐδα στήνονταν οι πρώτες λιγνιτικές µονάδες που παρήγαγαν φθηνό ρεύµα και
κατασκευάζονταν το Εθνικό Σύστηµα Μεταφοράς Υψηλής Τάσης που θα καθιστούσε
δυνατή την ηλεκτροδότηση και του τελευταίου χωριού. Το 1956 η «Ηλεκτρική» ανήκε
πια στη ΔΕΗ και λειτουργούσε «σε όφελος του Δηµόσιου συµφέροντος».
Εβδομήντα πέντε
χρόνια μετά την μάχη της Ηλεκτρικής (τωρινής ΔΕΗ) που από τότε είχαν βάλει στο
μάτι οι Γερμανοί, φαίνεται να την εξαγοράζουν οι απόγονοί τους σύμφωνα με τους
ψίθυρους, που ύστερα από την επίσκεψη του Μητσοτάκη στην Γερμανία, έγιναν
κραυγές.
Γιάννης Κεμανές
(Μέλος του Δ.Σ. ΕΤΕ/ΔΕΗ και του Δ.Σ. Εργατικού Κέντρου
Εύβοιας)
