Ο χορός της Καμάρας συνδέεται άμεσα με την αποπεράτωση της ανοικοδόμησης του δευτέρου ναού του «Αγίου Γεωργίου» (1864-1866) στο Αλιβέρι. Οι Ηπειρώτες (Αρτινοί) μάστορες (πρωτομάστορας, πελεκάνοι, χτίστες, μαστορόπουλα), όταν τελείωσαν την ανοικοδόμηση του εν λόγω ναού, μετά απο κοπιώδη εργασία, για να δηλώσουν την χαρά τους, χόρεψαν έναν δικό τους χορό, έναν αργόσυρτο χορό στα τρία, τον οποίο και σήμερα χορεύουν οι Ηπειρώτες, τραγουδώντας το πασίγνωστο στήν Ελλάδα ως «Το τραγούδι του γεφυριού της Άρτας».
Τον ευκαιριακό αυτό χορό τον αποδέχθηκαν οι Αλιβεριώτες, τον συνέχισαν διαμορφώνοντας τα τσακίσματα στο τέλος των δύο ημιστιχίων του κάθε στίχου, όρισαν να είναι στη μέση των χορευτών ο κορυφαίος του χορού, του έδωσαν θεατρικότητα με τις κινήσεις καi το κόκκινο γαρίφαλο στην κομβιοδόχη, και τον καθιέρωσαν να «τελείται» την δεύτερη ημέρα του Πάσχα και όχι στην εορτή του Αγίου Γεωργίου, αρχικά στην Παναγίτσα και αργότερα στον αύλειο χώρο του ναού του «Αγίου Γεωργίου»."Οι πληροφορίες που συνοδεύουν την ανάρτηση για το χορό της Καμάρας, είναι απo σχετικό βιβλίο με τα ιστορικά του Αλιβερίου που εξέδωσε το Τοπικό Τμήμα Αλιβερίου της Εταιρείας Ευβοϊκών Σπουδών."
