«Η δουλειά μας ήταν μέσα στο δάσος. Ρητινοκαλλιεργητές, δασεργάτες, υλοτόμοι, μελισσοκόμοι. Μετά την καταστροφή, το δάσος θέλει 15 χρόνια για να ξαναπάρει ζωή κι ακόμα περισσότερα για να ξαναδώσει δουλειά. Είμαστε 50 ετών. Τι να κάνουμε; Να πάμε για μεροκάματο στην Αθήνα; Δεν θα μας πάρει κανένας». Ένα χρόνο μετά, ο Βαγγέλης Γεωργαντζής, πρόεδρος Σωματείου Ρητινοκαλλιεργητών – Δασεργατών Εύβοιας, μίλησε Στο Κόκκινο.
«Ο χειμώνας ήταν πολύ
δύσκολος στην Βόρεια Εύβοια. Χάσαμε τη δουλειά μας από τις περσινές φωτιές. Κι
είχαμε και τον φόβο των πλημμυρών, γιατί ποτέ δεν έγιναν ουσιαστικά
αντιπλημμυρικά έργα. Ένα χρόνο μετά, οι πρώτοι 190 συνάδελφοι θα μπουν τώρα στο
υγιές κομμάτι πρασίνου που έχει μείνει, στο Προκόπι.».
«Το δάσος πρέπει να διαχειρίζεται. Τα δασαρχεία ζητούν
πανελλαδικά 17 εκατομμύρια, και παίρνουν 1,5. Είναι ευθύνη της πολιτείας να
ανοίξει δασικούς δρόμους. Να οριοθετούνται περιοχές ώστε αν πιάσει φωτιά να
μπορεί να σταματήσει γρήγορα. Να χωρίζονται δασοοικόπεδα».
«Η Βόρεια Εύβοια δεν ζούσε μόνο από τον Τουρισμό. Δεν είμασταν ποτέ Μύκονος και Σαντορίνη. Ο κόσμος ερχόταν γι’ αυτήν τη φύση που συνδυάζει το βουνό με τη θάλασσα. Τώρα, και παρά τα προγράμματα τουριστικής προβολής, δεν υπάρχει ψυχή. Στα άδεια μαγαζιά, οι άνθρωποι κοιτάζονται…»
