Ο Μητσοτάκης και το επιτελείο του εμφανίζουν ως μονόδρομο τη διεκδίκηση άνετης αυτοδυναμίας προκειμένου να γίνουν «μεγάλες αλλαγές με σταθερότητα» στη χώρα. Και χρεώνουν την ευθύνη για τις όποιες περιπέτειες αποκλειστικά στους αντιπάλους: στον Τσίπρα το «καπρίτσιο» με την απλή αναλογική, που οδηγεί στην κάλπη της 25ης Ιουνίου και στον Ανδρουλάκη την αδυναμία συνεννόηση, που «νομοτελειακά» από τη στιγμή που η ΝΔ δεν συμπράττει με κόμματα στα δεξιά της ούτε με μεμονωμένους βουλευτές θα οδηγήσει σε τρίτη κάλπη τον Αύγουστο, εάν σε δύο εβδομάδες δεν επαναβεβαιωθεί το καθαρό αποτέλεσμα της απλής αναλογικής.
Οι μεγαλύτεροι φόβοι
των γαλάζιων είναι η… παραλία, δηλαδή το ενδεχόμενο ενίσχυσης της δεξιάς αποχής
λόγω προεξόφλησης της πρωτιάς, η χαλαρή ψήφος στα δεξιότερα και η φυγή κεντρώων
προς τη διαμόρφωση του κεντροαριστερού τοπίου με τη σκέψη ότι έπεσε πια το
«σκιάχτρο» της ακυβερνησίας. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει γίνει μόνιμη επωδός του
Μητσοτάκη το «ψηφίζουμε για κυβέρνηση, δεν έχει κριθεί τίποτα». Με διμέτωπο
απέναντι σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, η Πειραιώς παλεύει για επαναπροσέγγιση όσων τη
στήριξαν στις 21 Μαΐου με προβολή κάθε στάσης, ιδέας και σχεδίου των αντιπάλων
που θα μπορούσαν να τους θορυβήσει εκ νέου.
