Σε προηγούμενες εποχές η (θεωρητική) ανάδειξη ιδεολογιών αποτελούσε κυρίαρχο διακριτό στοιχείο ως προς τη στρατηγική, τη στόχευση και την άσκηση διαφοροποιημένων πολιτικών.
Ο Γκράμσι υποστήριζε ότι κάθε πολιτικός σχηματισμός (θα
αποτολμούσα ταπεινά να προσθέσω και πολύ περισσότερο «κινηματικός»), είναι ο
συλλογικός διανοούμενος της κάθε εποχής.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα, στην εποχή δηλαδή της τεχνητής
και μιντιακής «νόθευσης» ιδεολογιών και της κατά το δοκούν κατάργησης
διαχωριστικών γραμμών, ευνοούν την εύκολη και ανερυθρίαστη «μεταπήδηση», με
βασικότερο (συχνά) κίνητρο προσωπικές και ιδιοτελείς επιδιώξεις, που σε καμία
περίπτωση όμως δεν στοιχειοθετούν συλλογική διανόηση και πολύ περισσότερο δράση
(αποδεικνύεται άλλωστε καθημερινά ότι δεν υφίστανται).
Επ’ αυτού και καθόσον αφορά τη θέση του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ για
τις περιφερειακές εκλογές είναι ορατά η αντίφαση και το οξύμωρο: Από τη μία η
κεντρική στρατηγική θέση μιας άλλης πολιτικής και η κατάκτηση της ηγεμονίας στο
χώρο της κεντροαριστεράς να υποστηρίζεται ότι βασίζεται (και σωστά) στην
ενίσχυση των διαχωριστικών γραμμών απέναντι στη δεξιά και τον διογκούμενο «μητσοτακισμό».
Από την άλλη, να απεμπολούνται (αρνούμαι να δεχτώ συνειδητά) πανθομολογούμενα
υπαρκτά ερείσματα ετών του Κινήματος στις τοπικές κοινωνίες (τοπική
αυτοδιοίκηση, συνδικάτα, Κοινωνία των Πολιτών, κ.α.). Εδώ δεν πρέπει να ξεχνάμε
και πολύ περισσότερο οι έχοντες την «κομματική εξουσία» το ιστορικά
αποδεδειγμένο: Η πολιτική επικράτηση του ΠΑΣΟΚ στηρίχτηκε από τα κάτω, σε
πολιτικές διείσδυσης και συσπείρωσης τοπικών και συγκεκριμένων κοινωνικών
δυνάμεων.
Η περίπτωση της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας αποτελεί
ξεχωριστή κακή πρακτική και παράδειγμα προς αποφυγή, όταν (και αν βέβαια) ένας
κινηματικός πολιτικός φορέας στοχεύει και ευελπιστεί στρατηγικά να ηγεμονεύσει.
Παρασκηνιακές και εκ των άνω πολιτικές συμφωνίες (έχουν ονοματεπώνυμο) του
πρόσφατου παρελθόντος, συνειδητά απεμπόλησαν το κεκτημένο της δυναμικής
πολιτικής και κοινωνικής παρουσίας του Κινήματος στη βάση. Είναι αυτοί που
ενσυνείδητα επέβαλαν να απέχει από τις περιφερειακές εκλογές του 2014, με ό,τι
αυτό θα μπορούσε να συνεπάγεται, κάτι που - δυστυχώς - και σήμερα βρίσκει
φανερά ή δίκην Ιανού υποστηρικτές. Γιατί άραγε;
Τα αποτελέσματα γνωστά. Η προσπάθεια του 2019 με τον
συνδυασμό «πατρίδα μας η Στερεά», αντί να αποτελέσει την κρίσιμη μάζα
αναστροφής και «αποσπανοποίησης», υπονομεύθηκε αποδεδειγμένα εκ των έσω.
Επιτιμήθηκαν όσοι στρατεύτηκαν, ως όφειλαν, με συνδυασμό του Κινήματος.
Δέχθηκαν αρνητικές κριτικές βασισμένες σε ένα (εξυφαινόμενο;) πολιτικό σενάριο
επιστημονικής φαντασίας που θα ζήλευε και ο Στήβεν Στιλμπερκ (1).
Έτσι και εν όψει των επικείμενων εκλογών ο «ιός της
σπανίτιδας», όχι μόνο κυοφορείται, μεταδίδεται και συντηρείται από τους ίδιους
«φορείς», αλλά, όπως διαφαίνεται, διογκώνεται περισσότερο. Ακόμα και υποψήφιοι
αιρετοί πρώτου βαθμού και μέλη (σε κάποιες περιπτώσεις κατά δήλωσή τους) του
ΠΑΣΟΚ που συγκροτούν ή συμμετέχουν αντίστοιχα σε ετερόκλητους συνδυασμούς,
ασμένως, συνειδητά και εν κρυπτώ διαδραματίζουν τον ρόλο των ιμάντων συντήρησης
και παγιοποίησης του σημερινού status quo. Γιατί άραγε αποτρέπουν έχοντας την
ιδιότητα του κομματικού μέλους την αυτόνομη κάθοδό του ή τη δημιουργία
συμμαχιών του Κινήματος;.
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι πολιτικές σχεδιάζονται
με όρους μέλλοντος, χωρίς να αγνοούνται αξιακές κατακτήσεις του παρελθόντος.
Λογικές συναλλαγών και πρακτικές φοιτητικής παράταξης δεν «απαντούν» και δεν
συντελούν στην επίτευξη πολιτικών με τέτοιους όρους. Αντίθετα συντηρούν και
διογκώνουν προβλήματα, με μεσο-μακροπρόθεσμη κατάληξη την πλήρη διάβρωση και
αποσυσπείρωση και φυσικά την ενίσχυση των προϋποθέσεων και αιτίων μη επίτευξης
του όποιου επιδιωκόμενου ηγεμονικού στρατηγικού στόχου.
Σε μια διαφαινόμενη μεγαλύτερη διάβρωση, νομοτελειακό υπόβαθρο φθοράς, ας έχουν (έχουμε) κατά νου τη φράση του Ελύτη «κάνε το άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά», με διάφανες και συγκεκριμένες θέσεις και συλλογικές πολιτικές πρακτικές. Σε αντίθετη περίπτωση είναι φυσικό ο καθένας να επιλέξει κατά το δοκούν μετερίζι για να κάνει το άλμα του, διαφωνώντας και αντιστεκόμενος σε πιθανή πλήρη αποσύνθεση
