Tα προβλήματα της κοινωνίας και κατ’ επέκταση των εργαζομένων στο Δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα είναι κοινά όπως: οι συλλογικές συμβάσεις, ο κατώτατος μισθός, η ασφάλεια στην εργασία, η ανεργία, η τηλεργασία, η απασχόληση, η πράσινη ανάπτυξη, η φοροδιαφυγή, το σύστημα υγείας, το συνταξιοδοτικό, το δημογραφικό, το εργασιακό κ.ά. είναι πέρα για πέρα κοινά.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά την είσοδο της χώρας μας στα
μνημόνια και έξι χρόνια μετά την έξοδο του 2018, δυστυχώς η κατάσταση των
δημοσίων υπηρεσιών στη χώρα μας, αλλά και των εργαζομένων είναι πολύ κακή.
• Αποχώρησαν
στα χρόνια των μνημονίων 400.000 Δημόσιοι Υπάλληλοι, οι οποίοι δεν έχουν
αντικατασταθεί και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις στα
νοσοκομεία, στα σχολεία, στην κοινωνική ασφάλιση, και γενικότερα σε αυτό που
ονομάζουμε κοινωνικό κράτος.
Αυτές οι
ελλείψεις έχουν τεράστιες επιπτώσεις στην ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών
προς τους πολίτες, οι οποίοι, πολλές φορές δικαίως δυσανασχετούν.
• Ταυτόχρονα,
οι τεράστιες περικοπές στους μισθούς, που έγιναν από όλες τις κυβερνήσεις τα
τελευταία 13 χρόνια, έχουν φέρει τους εργαζόμενους στα όρια της φτώχειας και
της εξαθλίωσης. Δυστυχώς την πατρίδα μας την κρίση δεν την πλήρωσαν οι έχοντες
και κατέχοντες, αλλά οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι μικρομεσαίοι, οι
επιστήμονες και οι νέοι.
Αισθανόμαστε,
όμως, περήφανοι γιατί τα τρία τελευταία χρόνια της πανδημίας η Δημόσια Διοίκηση
κράτησε τη χώρα όρθια.
• Χιλιάδες
υγειονομικοί – που μετρούν 30 νεκρούς στο πεδίο – ήταν και είναι στην πρώτη
γραμμή της μάχης. Είναι αυτοί που όλο το πολιτικό σύστημα αναγνώρισε ως ήρωες.
• Χιλιάδες
εκπαιδευτικοί – δημόσιοι λειτουργοί – κράτησαν τον πρώτο χρόνο ζωντανή την
εκπαιδευτική διαδικασία, με δικά τους μέσα και χωρίς καμιά επιμόρφωση.
• Χιλιάδες
υπάλληλοι των Δήμων, των Υπουργείων, των φορέων και των οργανισμών του Δημοσίου
έδωσαν τον καλύτερο εαυτό για να σταθεί η χώρα όρθια.
Και νιώθουμε
υπερήφανοι που επιτελέσαμε, με πενιχρά μέσα, αυτό το τιτάνιο έργο. Νιώθουμε
υπερήφανοι γιατί αποδείξαμε στην πράξη πως ο δημόσιος τομέας είναι αυτός που
πρέπει να είναι ο μοχλός ανάπτυξης μιας χώρας, είναι αυτός που θα στηρίζει τους
πολίτες σε όλους τις δραστηριότητές τους.
Πέρα, όμως, από
τα παραπάνω ζητήματα, στη χώρα μας, έχουν ψηφιστεί τα τελευταία χρόνια
αντεργατικοί νόμοι που, όχι μόνο περιορίζουν το δικαίωμά μας στην απεργία, αλλά
επί της ουσίας το καταργούν, παρά το γεγονός ότι η απεργία είναι συνταγματικά
κατοχυρωμένη.
Αναφέρομαι στον Ν. 4808/21, το γνωστό ως νόμο Χατζηδάκη που
κατάργησε έναν εμβληματικό για μας Νόμο τον Ν. 1264/82, τον προοδευτικότερο και
δημοκρατικότερο νόμο στην Ευρώπη για τα εργασιακά και συνδικαλιστικά μας
δικαιώματα.
Η κυβέρνηση αξιοποιώντας το Νόμο αυτό από το 2021 και μετά
έβγαλε όλες σχεδόν τις απεργίες μας παράνομες και καταχρηστικές.
Παράλληλα, πέρα
από αυτό, προχωρά σε ιδιωτικοποιήσεις φορέων και οργανισμών του Δημοσίου που
είναι κρίσιμοι για το μέλλον της χώρας όπως π.χ. στην Παιδεία, στην Υγεία και
στην Κοινωνική Ασφάλιση.
Φυσικά, απέναντι
σε αυτή την κατάσταση δεν μείναμε με σταυρωμένα χέρια. Οργανώσαμε απεργιακές
κινητοποιήσεις με κυρίαρχο αίτημα: Να ζούμε με αξιοπρέπεια από το μισθό μας,
ένα αίτημα στο οποίο, δυστυχώς, η κυβέρνηση απάντησε -ύστερα από 14 χρόνια
μνημονίων- με αυξήσεις κοροϊδία των 40 ευρώ το μήνα από 1/1/24.
Ταυτόχρονα διεκδικούμε ως εργαζόμενοι στο Δημόσιο την
καθιέρωση συλλογικών διαπραγματεύσεων και συλλογικών συμβάσεων για τους μισθούς
μας, έτσι ώστε το κράτος να μην αποφασίζει μονομερώς για τις οποίες «αυξήσεις»
χωρίς να λαμβάνει υπόψη του την
πραγματική κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι.
Για αυτό και αυτή την περίοδο οι οργανώσεις μας σε όλη την Ελλάδα τόσο στον Ιδιωτικό όσο και στον Δημόσιο Τομέα πραγματοποιούν συσκέψεις και Γενικές Συνελεύσεις για να αποφασίσουν τις κινητοποιήσεις που θα γίνουν για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης.
Ο Άρης Αυξωνίδης είναι πρόεδρος του Ν.Τ της ΑΔΕΔΥ Εύβοιας
