Η κινητοποίηση των αγροτών και η υποδοχή της από την
κοινωνία έδειξε ότι αγγίζει βαθιά ριζωμένα αιτήματα και προσδοκίες
Το συλλαλητήριο των αγροτών στην Αθήνα στις 20 Φεβρουαρίου
θα μείνει στην ιστορία. Δεν ήταν μόνο η μαζικότητα, ο παλμός, η αίσθηση ότι
ευρύτερα κοινωνικά στρώματα εκφράζουν μια αυθεντική αλληλεγγύη. Ούτε ότι στην
Ελλάδα σε αντίθεση με άλλες αντίστοιχες αγροτικές κινητοποιήσεις στην Ευρώπη
δεν είχαμε την ίδια αίσθηση ότι «καπελώνει» η ακροδεξιά.
Κυρίως ήταν η αίσθηση ότι αυτή η κινητοποίηση συναντιέται με
γερά ριζωμένες αντιλήψεις και προσδοκίες μέσα στην κοινωνία και απηχεί μια
παράδοση αγώνων των αγροτών που τείνουμε κάποιες φορές να τους ξεχνάμε.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι κανείς δεν βγήκε αυτή τη φορά
να μιλήσει για τους αγρότες που θέλουν επιδοτήσεις «που μετά θα τις φάνε στα
σκυλάδικα», όπως κατ’ επανάληψη είχε ακουστεί σε αγροτικές κινητοποιήσεις
προηγούμενων δεκαετιών.
Αυτό που κυριαρχούσε στο συλλαλητήριο, όπως και στις
κινητοποιήσεις ήταν η επίγνωση ενός συνολικότερου διακυβεύματος: αυτού που
αφορά την ίδια την επιβίωση της αγροτικής Ελλάδας.
Γιατί δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι παρά τις μεγάλες αλλαγές
που έχουν συμβεί στην ελληνική κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες η βαρύτητα της
αγροτικής παραγωγής παραμένει σημαντική, όχι μόνο ως ποσοστό του ΑΕΠ ή του
οικονομικά ενεργού πληθυσμού αλλά κυρίως ως ο συνεκτικός ιστός της επαρχιακής
Ελλάδας.
Επιπλέον, σε αντίθεση με άλλες εποχές υπάρχει μια μεγαλύτερη
επίγνωση του ρόλου που παίζει η αγροτική παραγωγή της χώρας σε αυτό που λέμε
«διατροφική αυτάρκεια». Δηλαδή, η διάχυτη αίσθηση ότι εάν δεν μπορεί να τα
βγάλει πέρα η αγροτιά, αυτό είναι μείζον πρόβλημα για όλη την κοινωνία και αυτό
εξηγεί και την απήχηση αυτού του αγώνα.