Η ειδική αγωγή αποτελεί κοινωνικό δικαίωμα και πρέπει να παρέχεται με ευθύνη κρατικού φορέα αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν σε όλους όσους το έχουν ανάγκη.
Στην ημερίδα υποστήριξης ατόμων με νοητική αναπηρία
συμμετείχε αντιπροσωπεία της Λαϊκής Συσπείρωσης με επικεφαλής τη Γρανέτα
Τσιβίκα, δημοτική σύμβουλο Χαλκίδας.
Ακολουθεί η παρέμβαση της Γ. Τσιβίκα στην ημερίδα:
Η ειδική αγωγή και εκπαίδευση αποτελεί κοινωνικό πρόβλημα
που πλήττει με διαβαθμίσεις σημαντικό τμήμα λαϊκών οικογενειών. Στην ολόπλευρη
αντιμετώπιση του είναι απαραίτητη η ύπαρξη δομών ΚΔΑΠ (κέντρων δημιουργικής
απασχόλησης), ΚΔΗΦ (κέντρων διημέρευσης,
ημερήσιας φροντίδας και ΣΥΔ( στέγες υποστηριζόμενης διαβίωσης) δεδομένου ότι η
αναπηρία δε σταματά αλλά παραμένει καθ’ όλη τη διάρκεια ζωής του ατόμου .
Κύριος στόχος είναι η εκπαίδευση και προετοιμασία για ένταξη στην κοινωνία, η αυτόνομη διαβίωση, η εργασιακή απασχόληση. Η ευθύνη για την επίτευξη αυτού του στόχου δυστυχώς απασχολεί κατά κύριο λόγο τους γονείς, οι οποίοι βρίσκονται σε ένα συνεχή μαραθώνιο ώστε να πετύχουν για τα παιδιά τους το καλύτερο και σε μια συνεχή αγωνία για το τι θα γίνει αφού αυτοί θα έχουν φύγει από τη ζωή.
Γιατί όμως θα πρέπει οι γονείς που χρειάζονται και οι ίδιοι στήριξη από την κοινωνία να έχουν την αποκλειστικότητα σε αυτή την ευθύνη σε ένα πρόβλημα που είναι κοινωνικό; Που βρίσκεται η ευθύνη του κράτους των κυβερνήσεων του, της τοπικής διοίκησης;
Η πραγματικότητα αποδεικνύει πως είναι από ανύπαρκτη έως μηδαμινή. Μια αναφορά και μόνο στις κτιριακές υποδομές του Δήμου μας για την ειδική αγωγή, είναι αρκετή. Το ειδικό νηπιαγωγείο εκτός πόλης στα χωράφια , το ΕΝΕΕΓΥΛ εκτός πόλης στο δάσος, το ειδικό Δημοτικό μικρό για τις ανάγκες και το ΕΕΕΕΚ σε κοντέινερ από 12ετιας! Κανένα δεν είναι κατασκευασμένο ως ειδικό σχολείο με τις αναγκαίες προδιαγραφές. Με προσωπικό πολύ λιγότερο από τις ανάγκες με αποτέλεσμα οι γονείς να πληρώνουν έξτρα χρήματα σε ιδιώτες για τις θεραπείες των παιδιών. Τα ΚΔΑΠ του Δήμου είναι για παιδιά άνω των 18 ετών και δεν υπάρχουν ΚΔΗΦ ούτε ΣΥΔ.
Ενώ υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις που προσφέρει η εξέλιξη της επιστήμης, της τεχνολογίας ώστε να μπορούν τα άτομα με αναπηρία να έχουν σύγχρονη εκπαίδευση και να μπορούν να ενταχθούν αυτόνομα στην κοινωνία , την εργασία, αυτό δε συμβαίνει. Γιατί το κράτος την εκπαίδευση και φροντίδα αυτών των ανθρώπων τη θεωρεί κόστος και κοιτάει με όποιο τρόπο μπορεί να τη βγάλει από πάνω του. Με αποτέλεσμα να πέφτει «το μπαλάκι» σε συλλόγους γονέων, φιλανθρωπικά ιδρύματα, εθελοντές κλπ. Έχει φροντίσει μάλιστα και με τη βούλα του νόμου να κατοχυρώσει την ανευθυνότητα του. Τα ΚΔΗΦ για παράδειγμα για τα οποία γίνεται και η σημερινή συζήτηση, μπορούν να λειτουργήσουν μόνο από φυσικά πρόσωπα και ΝΠΙΔ με συμμετοχή του ΕΟΠΠΥ , προγραμμάτων ΕΕ και …. χορηγών – ευεργετών που επιδοτούνται με εκ. ευρώ από το ίδιο κράτος που σε εμάς μοιράζει ψίχουλα.
Η ειδική αγωγή σε όλα της τα στάδια και μορφές, από την υποχρεωτική εκπαίδευση έως τα ΚΔΑΠ, ΚΔΗΦ, ΣΥΔ, αποτελεί κοινωνικό δικαίωμα και πρέπει να παρέχεται με ευθύνη κρατικού φορέα αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν σε όλους όσους το έχουν ανάγκη.
