Πολλές φορές παρατηρούμε ότι, όταν οι ιερείς και οι άνθρωποι της Εκκλησίας συμβουλεύουν τους νέους, η συζήτηση επικεντρώνεται περισσότερο στην προσωπική τους ζωή, τις αδυναμίες και τις επιλογές τους, παρά σε βαθύτερα πνευματικά ζητήματα. Η έμφαση δίνεται συχνά σε συγκεκριμένες πράξεις, αφήνοντας στην άκρη τις πιο σοβαρές αμαρτίες, όπως η κατάκριση, η υποκρισία, η ψευδολογία και η έλλειψη αγάπης.
Αυτή η προσέγγιση δημιουργεί ένα επικίνδυνο προηγούμενο: οι νέοι βλέπουν την Εκκλησία όχι ως έναν χώρο αγάπης, συγχώρεσης και θεραπείας, αλλά ως έναν χώρο κριτικής και απόρριψης. Όταν η συμβουλή βασίζεται στη σκληρή εστίαση στις αδυναμίες τους, χωρίς να τους δίνεται ελπίδα για μεταμόρφωση, οι νέοι αισθάνονται ότι δεν είναι αποδεκτοί. Η ψυχή τους, αντί να βρει ανάπαυση, φορτώνεται με το βάρος της απόρριψης.
Το πρόβλημα όμως δεν σταματά εδώ. Όταν οι νέοι νιώθουν ότι οι χριστιανοί και οι ιερείς που τους καθοδηγούν δεν τους κατανοούν ή τους κατακρίνουν, χάνουν την εμπιστοσύνη τους όχι μόνο προς τα πρόσωπα αυτά αλλά και προς την ίδια την Εκκλησία. Συχνά, οι νέοι προβάλλουν τη στάση των ιερέων στον Χριστό, θεωρώντας ότι Εκείνος απορρίπτει και δεν τους αγαπά. Έτσι, σταματούν να πιστεύουν, να αγαπούν και να αναζητούν την παρουσία Του στη ζωή τους.
Είναι μεγάλη ευθύνη για την Εκκλησία να δείξει στους νέους ότι ο Χριστός δεν είναι δικαστής, αλλά ο στοργικός Πατέρας που αγκαλιάζει κάθε αμαρτωλό, όπως στη παραβολή του ασώτου υιού. Αντί να εστιάζουμε στις αδυναμίες, πρέπει να εμπνεύσουμε τους νέους να δουν τη δύναμη της μετάνοιας, της προσευχής και της αγάπης. Να διδάξουμε ότι η Εκκλησία είναι χώρος για όλους – αδύναμους, πονεμένους και αναζητητές – και όχι μόνο για τους «τέλειους».
Ας θυμόμαστε ότι η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να στερούμε από τους ανθρώπους την αίσθηση της αγάπης του Θεού. Όταν διδάσκουμε ταπείνωση, συγχώρεση και καλοσύνη, τότε όχι μόνο οι νέοι θα επιστρέψουν στην Εκκλησία, αλλά θα εμπιστευτούν ξανά τον Χριστό, τον μόνο αληθινό οδηγό της ζωής.
π. Δημήτριος Αργύρης
Πρωτοπρεσβύτερος
