Μήπως κάποια στιγµή το υπουργείο Εργασίας θα πρέπει να ασχοληθεί σοβαρά µε το θεσµικό πλαίσιο λειτουργίας των τριτοβάθµιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, ώστε να µην αναπτύσσονται φαινόµενα «καθεστωτικής» κυριαρχίας και «φεουδαρχικής επιρροής» από «άεργους εργατοπατέρες», οι οποίοι έχουν ξεπεράσει σε «ισοβιότητα» και τους «δεινόσαυρους» της πολιτικής; Είναι δυνατόν στη διοίκηση της ΓΣΕΕ να έχουν ριζώσει εδώ και δεκαετίες οι ίδιοι άνθρωποι; Να είναι πρόεδρος της συνδικαλιστικής οργάνωσης ένας άνθρωπος ο οποίος έχει θεµελιώσει δικαίωµα συνταξιοδότησης εδώ και µια δεκαετία, όπως ο κ. Γ. Παναγόπουλος; Απ’ ό,τι φαίνεται, σε θέσεις κλειδιά βρίσκονται και πολλοί άλλοι άνω των 60 ετών ή εκεί τριγύρω. Είναι δυνατόν στο προεδρείο της ΓΣΕΕ και στα υπόλοιπα όργανα της συγκεκριµένης συνδικαλιστικής οργάνωσης να µην υπάρχει ένας εργαζόµενος 25άρης, ένας 30ρης, ένας 45ρης, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των «διοικούντων» να είναι από 60 ετών και άνω; Και µάλιστα να µην προέρχονται από τον σκληρό πυρήνα του ιδιωτικού τοµέα, αλλά από τις ∆ΕΚΟ. Ας δούµε λοιπόν τα πρόσωπα και ας βγάλει ο καθένας τα συµπεράσµατά του: Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος, πατάει τα 70 και θέλει να ξαναγίνει πρόεδρος της οργάνωσης, ο αναπληρωτής γραµµατέας, ∆. Ταχµατζίδης, είναι σχεδόν συνοµήλικός του, ο γραµµατέας Ν. Φωτόπουλος, έχει εξηνταρίσει, ο γραµµατέας οργανωτικού, Β. Μουτάφης, είναι κοντά στα 65, ο ταµίας της ΓΣΕΕ και δεξί χέρι του Γ. Παναγόπουλου, Γ. Γεωργακόπουλος, είναι πάνω από 66, ο αναπληρωτής γραµµατέας Θ. ∆ανούσης είναι και αυτός στα όρια της συνταξιοδότησης, ο Α. Ραυτόπουλος είναι και αυτός πάνω από 65. Αν µη τι άλλο η σύνθεση αυτή θυµίζει «συνδικαλιστικό γηροκοµείο» ή, αν θέλετε, ένα κλειστό κλαµπ «βαρόνων» της συνδικαλιστικής εξουσίας, που µε τις πλάτες της ελληνικής πολιτείας διαχειρίζεται από θέσεις ευθύνης εκατοµµύρια ευρώ κάθε χρόνο.
