Σε κάθε συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Χαλκιδέων και τελευταία στην συνεδρίαση για την Παράκαμψη, παρατηρείται το ίδιο φαινόμενο: κάποιοι δημοτικοί σύμβουλοι της αντιπολίτευσης – με έντονα θεωρητικό ύφος και αριστερίστικη ρητορική – ξεκινούν με θέρμη να τοποθετούνται επί παντός επιστητού, αλλά κάπου στην πορεία... χάνεται ο προσανατολισμός.
Ο λόγος τους θυμίζει περισσότερο πανεπιστημιακή διάλεξη παρά πολιτική παρέμβαση. Ενίοτε, το λέγειν παρατείνεται τόσο, που θυμίζει τις ατελείωτες ομιλίες του Φιντέλ Κάστρο – μόνο που εδώ, στο τέλος, δεν μένεις με έμπνευση, αλλά με ερωτήματα: τι ήθελε να πει ο ποιητής; Πού ήθελε να καταλήξει;
Ο δημόσιος λόγος είναι αναφαίρετο δικαίωμα – αλλά όταν γίνεται αυτοσκοπός, τότε χάνει το νόημα της παρέμβασης. Και το κοινό, αντί να ακούσει πρόταση, παρακολουθεί έναν λεκτικό μαραθώνιο χωρίς τερματισμό.
