Ορισμένοι στη Χαλκίδα δεν πρόκειται να δουν ποτέ πέρα από τη βιτρίνα τους. Γίνεται ένα έργο, αλλά αντί να χαίρονται που ολόκληρη η περιοχή αλλάζει και ομορφαίνει, το μόνο που τους νοιάζει είναι να μη χάσουν το πάρκινγκ μπροστά στο μαγαζί τους – λες και ο δημόσιος χώρος τους ανήκει.
Αυτή η νοοτροπία του "να βολεύομαι εγώ κι ας μην αλλάξει τίποτα γύρω μου" είναι ό,τι κρατά πίσω τις πόλεις μας. Οι πόλεις εξελίσσονται για όλους, όχι για λίγους που θεωρούν ότι ο δρόμος και το πεζοδρόμιο είναι προσωπικό τους κεκτημένο. Αν θέλουμε τη Χαλκίδα πιο ανθρώπινη, πιο όμορφη και πιο σύγχρονη, πρέπει να αφήσουμε πίσω τις μικρονοϊκές λογικές και να κοιτάξουμε επιτέλους το κοινό καλό. Η πρόοδος δεν σταματάει για χάρη κανενός. Καιρός να καταλάβουν ότι οι όμορφες πόλεις δεν χτίζονται με καβάντζες αλλά με όραμα.
