Στο σύγχρονο τοπίο της ψηφιακής επικοινωνίας, ένα φαινόμενο αναδύεται όλο και πιο έντονα στον δημόσιο λόγο: οι λεγόμενοι «δήμαρχοι των social media». Πρόκειται για πολίτες που, κυρίως μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, εμφανίζονται ως παντογνώστες της τοπικής αυτοδιοίκησης, κριτικάρουν τους πάντες και τα πάντα και παρουσιάζονται ως οι μοναδικοί που «αν ήταν στα πράγματα, όλα θα λειτουργούσαν ρολόι».
Πίσω από την «ψηφιακή αυθεντία» ωστόσο, κρύβεται συχνά μια επικίνδυνη υπεραπλούστευση της πραγματικότητας και ένας εύκολος λαϊκισμός. Οι συγκεκριμένοι «ψηφιακοί σχολιαστές» σπάνια έχουν εμπειρία διοίκησης, δεν έχουν διαχειριστεί δημόσιους πόρους ούτε έχουν κληθεί να πάρουν δύσκολες αποφάσεις κάτω από πίεση. Παρόλα αυτά, κρίνουν τους πάντες με ευκολία και χωρίς καμία θεσμική ή ηθική ευθύνη για όσα υποστηρίζουν.
Το πρόβλημα δεν είναι η κριτική καθαυτή – η κριτική είναι απαραίτητη για κάθε δημοκρατία. Το ζήτημα είναι η τοξικότητα, η παραπληροφόρηση και η απαξίωση κάθε θεσμού, που συχνά συνοδεύουν αυτού του είδους την online δραστηριότητα. Η μόνιμη γκρίνια, η μηδενιστική ρητορική και η ειρωνική διάθεση δεν συμβάλλουν στην πρόοδο – αντιθέτως, αποθαρρύνουν τη συμμετοχή, διασπείρουν την καχυποψία και δηλητηριάζουν τον δημόσιο διάλογο.
Οι πολίτες οφείλουν να ξεχωρίζουν την εποικοδομητική φωνή από τον ακραίο ψηφιακό σχολιασμό. Δεν πρέπει να ακολουθούν εκείνους που φωνάζουν πιο δυνατά, αλλά εκείνους που τεκμηριώνουν, προτείνουν λύσεις και σέβονται τη συλλογική προσπάθεια.
Η τοπική αυτοδιοίκηση χρειάζεται υπεύθυνη συμμετοχή, όχι… δημαρχίες του πληκτρολογίου.
