Την ώρα που η Εύβοια θα εκπροσωπηθεί τη νέα ποδοσφαιρική σεζόν στη Γ’ Εθνική με τρεις ομάδες –την Αρτάκη, την Αμάρυνθο και την Κάρυστο – ο ΑΟ Χαλκίς, ο πιο ιστορικός σύλλογος του νομού, μένει καθηλωμένος στο τοπικό πρωτάθλημα για ακόμα μία χρονιά. Και δικαίως γεννιέται το ερώτημα: Τι φταίει; Ποιος ευθύνεται που αυτή η ομάδα, με το πιο βαρύ όνομα, είναι σήμερα απλός θεατής των εξελίξεων;
Η απάντηση δεν είναι μία. Είναι σύνθετη και πικρή.
Πρώτα απ’ όλα, η διοικητική αστάθεια. Καμία ομάδα δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι όταν αλλάζει χέρια κάθε χρόνο ή όταν επικρατεί εσωστρέφεια και προσωπικές φιλοδοξίες χωρίς ενότητα. Ο ΑΟ Χαλκίς εδώ και χρόνια δεν έχει σταθερότητα, δεν έχει σχέδιο, δεν έχει συνέχεια.
Και δεύτερον, η απουσία στήριξης από την ίδια την πόλη. Ομάδες ανεβαίνουν όταν η κοινωνία τους αγκαλιάζει. Όταν οι επαγγελματίες, οι φίλαθλοι, οι παράγοντες βάζουν πλάτη. Αυτό δεν συνέβη ποτέ ουσιαστικά με τον ΑΟ Χαλκίς τα τελευταία χρόνια. Η ομάδα έμεινε μόνη, έμεινε χωρίς "πλάτη".
Αντίθετα, οι «μικρότερες» θεωρητικά ομάδες —όπως η Κάρυστος και η Αμάρυνθος— οργανώθηκαν μεθοδικά, συσπείρωσαν τις κοινότητές τους, χτίζουν υποδομές και προχωρούν. Με ρεαλισμό και πείσμα, χωρίς μεγάλα λόγια.
Η Χαλκίδα, μια πόλη με πληθυσμό, ιστορία και αθλητική κουλτούρα, δεν έχει ομάδα στη Γ’ Εθνική. Αυτό δεν είναι απλώς αγωνιστική αποτυχία. Είναι θεσμική απουσία. Είναι χαμένη ευκαιρία για τη νεολαία, τον αθλητισμό, τη δημοτική ταυτότητα.
Αν δεν υπάρξει άμεσο σχέδιο ανασύστασης από τη βάση, με ενότητα, , επένδυση στους ντόπιους παίκτες και συνεργασία με θεσμούς, τότε θα μιλάμε απλώς για έναν σύλλογο με παρελθόν – αλλά χωρίς μέλλον.
Ο ΑΟ Χαλκίς δεν αξίζει να είναι "ένα όνομα του χθες". Αξίζει να είναι παρών, ανταγωνιστικός και ξανά σημείο αναφοράς για όλη την Εύβοια.
