Κάποτε στα καφενεία έλεγαν καμιά κουβέντα παραπάνω, τσακώνονταν, αλλά στο τέλος έπιναν και κανέναν καφέ μαζί. Τώρα, το καφενείο έγινε social media και το κουτσομπολιό πήρε αναβολικά.
Πας να πεις μια καλή κουβέντα για κάποιον; Σε κοιτάνε με καχυποψία λες και κάτι θες. Πας να πεις ένα «μπράβο»; «Τι συμφέρον έχεις;» σου λένε. Αντίθετα, αν πετάξεις λάσπη, κακία, ειρωνεία και δώσεις και μια δόση ηθικολογίας με το υφάκι του Αγίου Πέτρου που κρατάει το τεφτέρι, γίνεσαι ήρωας. "Πες τα", "έτσι είναι", "επιτέλους κάποιος τα λέει"… και η λίστα με τις καρδούλες και τα χεράκια ανεβαίνει.
Ζούμε στην εποχή που το να φτύνεις έγινε προσόν, και το να χτίζεις θεωρείται ύποπτο. Το ήθος μετριέται με το πόσο ωραία πετροβολάς, όχι με το πώς μιλάς. Η κακία πια είναι lifestyle – και μάλιστα με φίλτρο vintage: σου λέει "δεν είμαι κακός, απλώς λέω αλήθειες".
Και το χειρότερο; Έχουν βάλει όλοι από μια ταμπελίτσα «ηθικός υπερασπιστής του σύμπαντος», και βγαίνουν παγανιά. Ποιος έκανε λάθος, ποιος είπε κάτι ατυχές, ποιος τόλμησε να πει κάτι έξω από το trend; Κατευθείαν στην πυρά! Όχι για να διορθωθεί. Για να εξαφανιστεί.
Αν είσαι ευγενικός, είσαι «δήθεν». Αν προσπαθείς να καταλάβεις, «γλείφεις». Αν υπερασπιστείς τον άλλον, «κάτι έχεις να κερδίσεις». Και αν κάνεις χιούμορ; Προσοχή! Το χιούμορ πλέον περνάει από πενταμελή επιτροπή οργισμένων που αποφασίζει αν είναι «προσβλητικό».
Οι καλές κουβέντες παρεξηγούνται. Κακία όμως λέμε και με το "νόμο". Και στο τέλος της ημέρας, οι περισσότεροι πάνε για ύπνο ικανοποιημένοι — όχι επειδή έκαναν κάτι καλό, αλλά επειδή έκραξαν κάποιον πιο πολύ από χθες.
