Στη Χαλκίδα δεν έχουμε απλώς γέφυρες. Έχουμε σχολή γεφυροποιίας, γεφυροστρατηγικής και γεφυρο-επενδυτικής φαντασίας. Απόδειξη, οι τρεις εμβληματικές γέφυρες της πόλης:
Η Υψηλή Γέφυρα, ή αλλιώς Γέφυρα της Ψαλκίδας (για όσους μπλέκουν τα φωνήεντα με την υπομονή), κουβαλά καθημερινά χιλιάδες οχήματα – κάποιες μέρες και τις τύψεις των οδηγών που ξέχασαν να πληρώσουν τα τέλη κυκλοφορίας.
Η Γέφυρα του Πορθμού του Ευρίπου, όπου εκτός από οχήματα και πεζούς, περνά και η γεωφυσική απορία: γιατί αλλάζει κατεύθυνση το νερό; Μερικοί λένε από ντροπή για την κυκλοφοριακή συμφόρηση.
Και ύστερα υπάρχει η Τρίτη Γέφυρα. Ένα πραγματικό αρχιτεκτονικό κόσμημα – και ταυτόχρονα μνημείο... απραξίας. Φτιάχτηκε πριν 15 περίπου χρόνια, στην Περιφέρεια Εύβοιας, συνοδεία ενός μοντέρνου κτιρίου. Περνούν από εκεί συνολικά 1 έως 2 άτομα την ημέρα (ανάλογα με τον καιρό και τη διάθεση των περαστικών), αλλά κόστισε κάμποσες χιλιάδες ευρώ.
Λέγεται ότι κάποιοι στην Περιφέρεια έχουν ρίξει την ιδέα να βραβεύονται κάθε χρόνο όσοι τη χρησιμοποιούν, ώστε να μείνει ανέπαφη ως σύμβολο "βιωσιμότητας χωρίς χρησιμότητα".
Ίσως τελικά η τρίτη γέφυρα να είναι η πιο «κουλτουριάρικη»: δεν ενώνει σημεία, ενώνει εποχές – εκείνη που σχεδιάζαμε έργα για να τα εγκαινιάζουμε μόνοι μας με κορδέλες, σέλφι και χρηματοδότηση.
