Στην καρδιά των υποδομών της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας βρίσκεται ένα «θαύμα» σύγχρονης μηχανικής, που έχει αφήσει το αποτύπωμά του πιο πολύ στα… ερωτήματα των πολιτών, παρά στις πατούσες των περαστικών. Πρόκειται για τη γνωστή «γέφυρα της Περιφέρειας Ευβοίας» – κατασκευή πριν 20 χρόνια περίπου που, σύμφωνα με πληροφορίες, κόστισε αρκετές χιλιάδες ευρώ για να συνδέσει δύο σημεία που δεν φαίνεται να ήθελαν ιδιαίτερα να… συνδεθούν. Με άλλα λόγια: περνάνε από πάνω της λιγότεροι άνθρωποι απ’ όσους χρειάζονται για να παίξεις ένα μπουγέλο. Η λειτουργική της χρησιμότητα σήμερα; Ασαφής. Οι χρήστες της; Μετρημένοι στα δάχτυλα. Όχι ενός χεριού μεταφορικά, κυριολεκτικά.
Χρήμα υπήρχε. Όραμα;
Το πρόβλημα δεν είναι η ύπαρξη μιας γέφυρας – καλές είναι οι γέφυρες, ενώνουν. Το πρόβλημα είναι όταν γίνονται χωρίς σχεδιασμό, χωρίς ανάγκη και χωρίς εναλλακτική σκέψη αξιοποίησης των πόρων.
Και κάπως έτσι προκύπτει το ερώτημα που σήμερα θέτουν ανοιχτά πολλοί Χαλκιδέοι:
Μήπως ήρθε η ώρα να ξηλωθεί, να μεταφερθεί, να τοποθετηθεί κάπου όπου πραγματικά χρειάζεται;
