Με όσα συμβαίνουν ανάμεσα σε Ισραήλ και Ιράν και την εμπλοκή των ΗΠΑ, με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη γενικότερη ένταση το ζήτημα δεν είναι μόνο αν υπάρχουν καταφύγια πολέμου στην Ελλάδα, αλλά αν είναι λειτουργικά και αν ξέρει κανείς που βρίσκονται.
Άγνωστο παραμένει το πού βρίσκονται τα καταφύγια πολέμου στην Ελλάδα και αν η χώρα διαθέτει λειτουργικά καταφύγια. Με όσα συμβαίνουν ανάμεσα σε Ισραήλ και Ιράν και την εμπλοκή των ΗΠΑ, με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη γενικότερη ένταση το ζήτημα δεν είναι μόνο αν υπάρχουν καταφύγια πολέμου στην Ελλάδα, αλλά αν είναι λειτουργικά και αν ξέρει κανείς που βρίσκονται.
Μάλιστα τις τελευταίες μέρες αρκετοί είναι αυτοί που μπερδεύουν τα καταφύγια με μια εφαρμογή στο Gov.gr, η οποία δείχνει απλά τα σημεία που έχουν υποδείξει οι Δήμοι (ανοιχτά αθλητικά κέντρα και πλατείες), ως σημεία συγκέντρωσης του κοινού.
Ο συγγραφέας-ερευνητής «Τα καταφύγια της Αττικής», κος Κωνσταντίνος Κυρίμης, μίλησε στο Ρ/Σ Παραπολιτικά 90.1 στην εκπομπή «Γιατί με ξύπνησες πρωί» με τους δημοσιογράφους Σωτήρη Ξενάκη και Βασίλη Σκουρή.
Με αφορμή την εφαρμογή του gov.gr για τα σημεία συγκέντρωσης που έχουν υποδειχθεί από τους κατά τόπους δήμους επεσήμανε ότι: «Αυτά δεν είναι καταφύγια, όταν χρησιμοποίησα κι εγώ την εφαρμογή μου έβγαλε μια πλατεία που είναι πολύ κοντά στη γειτονιά μου δηλαδή νομίζω ότι είναι ο πλέον ακατάλληλος χώρος, μάλλον θα δώσει μεγαλύτερο στόχο».
Επσήμανε ότι ο πόλεμος του ’40 είχε βρει τη φτωχή Ελλάδα μόνο στην Αθήνα με 12.000 καταφύγια.
Μάλιστα πολλά καταφύγια βρίσκονται μέσα σε πολυκατοικίες του 1930, αλλά ελάχιστοι είναι αυτοί που ξέρουν πού βρίσκονται.
«Σε πολλές περιπτώσεις που έχω επισκεφτεί καταφύγια γνωρίζουν αόριστα οι ένοικοι ότι υπάρχει ένα καταφύγιο αλλά πολλοί δεν έχουν μπει και ποτέ ή έχει μπει μόνο ο διαχειριστής.
Τα τελευταία καταφύγια φτιάχτηκαν το ’56 τα οποία οφείλονται και αυτά σε Μεταξικό νόμο γιατί ο Μεταξάς είχε ένα νόμο που έλεγε ότι απαγορεύεται να φτιαχτεί νέο κτήριο στην Αθήνα αν δεν έχει καταφύγιο, αυτό το νόμο τον καταργήσαμε το ’56.
Ο πολεμικός σχεδιασμός δεν βασίζεται μόνο στα καταφύγια, το πρώτο μέρος είναι η αραίωση δηλαδή δεν πάνε όλοι στα καταφύγια φεύγουμε όσοι μπορούμε και μένουν μόνο οι απολύτως απαραίτητοι. Επίσης μια δυσχέρεια είναι ότι ο κόσμος δεν γνωρίζει που βρίσκονται τα καταφύγια. Εκείνη την εποχή προ του Β’ Παγκοσμίου πολέμου ο κάθε πολίτης έπρεπε υποχρεωτικά να γνωρίζει που είναι το καταφύγιο εκεί που μένει, εκεί που εργάζεται, εκεί που συχνάζει ενώ εδώ πέρα δεν γνωρίζουμε την πληροφορία αυτή.
Τα καταφύγια ξεκινάνε από πολύ μικρά ιδιωτικά για παράδειγμα σε ένα υπόγειο μιας πολυκατοικίας στο οποίο μπορεί να χωράνε 10-20 άτομα και μπορεί να φτάσουν μέχρι πάρα πολύ μεγάλα καταφύγια. Το μεγαλύτερο που έχω επισκεφτεί είναι στο λόφο Αρδηττού που έχει ονομαστική χωρητικότητα περισσότερο από 1300 άτομα.
Για το μετρό
Όπως τόνισε ο Κωνσταντίνος Κυρίμης: «Όποιος έχει δοκιμάσει να πάρει το μετρό να πάει στη δουλειά του εν ώρα ειρήνης καταλαβαίνει γιατί δεν πρέπει να μπει στο μετρό εν ώρα πολέμου. Μια μεγάλη παρανόηση που κάνει ο κόσμος είναι ότι θεωρεί τα καταφύγια ένα κομμάτι απλά κατασκευαστικό δηλαδή αν είχαμε 10 χιλιάδες καταφύγια τέλεια θα είχαμε λύσει το πρόβλημά μας. Μετά βεβαιότητας σας λέω ότι δεν ισχύει αυτό το κατασκευαστικό κομμάτι είναι 50% του προβλήματος το άλλο 50% είναι η εκπαίδευση του πληθυσμού».
dnews.gr
