Δεν ξέρω πώς έγινε. Ίσως ήταν η πρώτη φορά που πήγα στο δικαστήριο για να καταθέσω σαν απλός πολίτης — ένα απλό τροχαίο, λίγο πιο δεξιά το παρκάρισμα απ’ όσο έπρεπε, μια κατάθεση πέντε λεπτών. Αλλά από τότε... δεν ξαναβγήκα από την αίθουσα.
Με λένε Κώστα, αλλά στο Πρωτοδικείο με φωνάζουν «ο μόνιμος». Όταν εμφανίζομαι στο κυλικείο, η καφετζού λέει «διπλό εσπρέσο για τον μάρτυρα» πριν μιλήσω. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου με χαιρετά με το μικρό μου όνομα. Ο κλητήρας με έχει στο speed dial. Μία φορά δεν πήγα και αναρωτήθηκαν αν έπαθα κάτι.
Έχω καταθέσει για διαζύγια, για αυθαίρετα, για «είπε-δεν-είπε» στο Facebook, ακόμα και για μια υπόθεση με πατάτες που έκλεψε ο γείτονας από το χωράφι. Δεν με ρώτησε κανείς αν τις είδα — απλώς όλοι ήξεραν ότι ήμουν εκεί.
Στην αρχή νόμιζα πως ήταν σύμπτωση. Μετά, πίστεψα πως είχα χάρισμα. Τώρα το αποδέχτηκα: είμαι επαγγελματίας μάρτυρας. Δεν είναι δουλειά. Είναι κάλεσμα. Σαν τον στρατό, αλλά με περισσότερο καθισιό και λιγότερη σκοπιά.
Έχω μάθει να καταθέτω με ύφος ήρεμο αλλά συγκινημένο. Έχω εκπαιδευτεί να κοιτάω τον δικαστή με το βλέμμα του «ήμουν εκεί, τα είδα όλα, αλλά δεν θα σας κουράσω». Μπορώ να πω «δεν θυμάμαι με ακρίβεια» με πειστικότητα βραβευμένου ηθοποιού.
Η απορία όλων είναι μία: «Πώς βρίσκεσαι ΠΑΝΤΟΥ;» Η απάντηση είναι απλή: δεν φεύγω ποτέ. Έχω ειδική καρέκλα στο ακροατήριο, με ταμπελάκι που γράφει «Μόνιμος Μάρτυρας – ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΤΑΙ».
Αν με δείτε ποτέ έξω, μην ανησυχήσετε. Μάλλον είναι διάλειμμα ή άλλαξε η σύνθεση του δικαστηρίου. Μην με ρωτήσετε τίποτα — απλά κοιτάξτε με με σεβασμό. Γιατί σε αυτό το κράτος, που όλα αλλάζουν, ένα πράγμα παραμένει σταθερό:
Ο Κώστας. Ο μάρτυρας. Ο θεσμός.