Υπάρχει μια ιδιαίτερη κατηγορία ανθρώπων που δεν έχουν άλλη δουλειά, άλλη χαρά ή σκοπό: η κακία τους είναι το μοναδικό πράγμα που τους δίνει την ψευδαίσθηση ύπαρξης.
Μιλάμε για τους μόνιμους παρατηρητές της επιτυχίας των άλλων. Τους επαγγελματίες "δεν ασχολούμαι, αλλά να σου πω..." Τους αυτοδιορισμένους εισαγγελείς της κερδισμένης μάχης, που δεν πολέμησαν ποτέ, αλλά έχουν άποψη για όλα.
Βλέπεις, όταν κάποιος τα καταφέρνει —ό,τι κι αν σημαίνει αυτό: πολιτικά, επαγγελματικά, κοινωνικά ή και απλώς με το να μην ασχολείται με την τοξικότητά τους— τότε γίνεται στόχος. Όχι γιατί έκανε κάτι κακό. Αλλά γιατί κάνει κάτι καλύτερο. Και σε μια κοινωνία όπου το «μη χειρότερα» έχει αναχθεί σε φιλοσοφία ζωής, η πρόοδος είναι βλασφημία.
Ο επιτυχημένος δεν τους κοιτά. Δεν τους απαντά. Τους αγνοεί. Κι όμως, εκείνοι επιμένουν. Τον κυνηγούν με μια εμμονή που θα ζήλευε και το FBI. Κάθε του βήμα γίνεται ανάλυση, κάθε του επιτυχία μια απόδειξη πως "κάτι ύποπτο συμβαίνει", και κάθε του σιωπή... προσβολή. Διότι στην πραγματικότητα, αυτό που δεν αντέχουν δεν είναι η επιτυχία του — είναι η αδιαφορία του.
Κι όσο εκείνος ανεβαίνει, αυτοί κατεβαίνουν στα υπόγεια του φθόνου. Εκεί που δεν υπάρχει φως, μόνο ψίθυροι, ίντριγκες και μια μόνιμη ερώτηση: «Γιατί όχι εγώ;»
Απλό. Γιατί εσύ ασχολείσαι με εκείνον, ενώ εκείνος ασχολείται με τον στόχο του.
Κοινώς, η κατσίκα τού γείτονα και το σύμπλεγμα κατωτερότητας…
Eviatop
