Δεν είστε μαζί, αλλά μιλάτε καθημερινά. Δεν έχετε βγει ραντεβού, αλλά ανταλλάσσετε καληνύχτες. Δεν είστε ζευγάρι, αλλά ζηλεύεις όταν ανεβάζει story. Αν σου ακούγεται γνώριμο, καλωσήρθες στο “talking stage”. Όπως θα το έλεγε και η ψυχαναλύτρια που ποτέ δεν πήγες, βρίσκεσαι σε ένα συναισθηματικό προθάλαμο. Εκεί που η ελπίδα συναντάει τη σύγχυση. Και όσο κι αν προσπαθείς να το καταλάβεις, τόσο περισσότερο νιώθεις πως περπατάς με δεμένα μάτια σε ναρκοπέδιο.
Πριν το “μαζί” υπάρχει το “μάλλον”
Το talking stage δεν είναι μια απλή γνωριμία. Δεν είναι φιλία. Δεν είναι ξεκάθαρο. Είναι ένα στάδιο που υπάρχει μόνο επειδή δεν έχει υπάρξει τίποτα άλλο ακόμα. Είσαι εκεί που αρχίζεις να τον εμπιστεύεσαι, αλλά όχι αρκετά ώστε να τον συστήσεις στην κολλητή σου. Κάτι γίνεται, αλλά κανείς δε ξέρει τι ακριβώς. Αν ήταν εποχή, θα ήταν άνοιξη: ούτε χειμώνας, ούτε καλοκαίρι, απλώς μια μεταβατική φάση που σε κάνει να μην ξέρεις τι να φορέσεις. Και δεν είναι απλώς ότι ελπίζεις. Είναι ότι σχεδόν πείθεις τον εαυτό σου πως όλο αυτό κάτι σημαίνει. Αλλά για ποιον από τους δύο;
Έρωτας σε χαμηλή ανάλυση
Σε αυτή τη φάση, όλα είναι λίγο. Μιλάτε, γελάτε, φλερτάρετε, αλλά δεν αγγίζετε καμία λέξη που να θυμίζει δέσμευση. Υπάρχει χημεία, μπορεί και επαφή, αλλά όχι η σαφήνεια που χρειάζεσαι για να κοιμάσαι ήσυχα. Είναι μια επιλογή ασφάλειας. Αν δεν το ονομάσεις σχέση, δε χρειάζεται να ανησυχείς ότι θα τελειώσει. Αλλά κι αν τελειώσει, πώς το θρηνείς όταν ποτέ δεν άρχισε; Και κάπου εκεί, συνειδητοποιείς πως δε φταις εσύ που θες να δώσεις όνομα σε αυτό που ζεις. Φταίει που κανείς δεν σου έμαθε πως αξίζεις κάτι πιο ξεκάθαρο.
Ελεύθερος να… μη δεσμευτείς
Το μεγάλο προτέρημα αυτού του σταδίου είναι η ελευθερία. Δεν είσαι μαζί του, άρα δε χρειάζεται να του εξηγείς γιατί απάντησες τρεις ώρες μετά. Δεν σου ανήκει, άρα μπορεί να μιλάει και με άλλες. Ναι, μπορεί. Και εσύ μπορείς. Αλλά κανείς δε λέει τι κάνει. Σαν να παίζετε σκάκι με αόρατα πιόνια. Και ναι, σε κάποιες φάσεις αυτό είναι συναρπαστικό. Σε άλλες, απλώς σε εξαντλεί. Και όσο περισσότερο “μιλάτε”, τόσο λιγότερο θυμάσαι τι ακριβώς ήθελες εξαρχής. Σχέση ή παρέα; Διάθεση ή συναίσθημα; Ο άλλος μοιάζει να περνάει καλά με την ασάφεια. Εσύ όχι.
Η ψευδαίσθηση της ασφάλειας
Το να “μιλάς” χωρίς να ορίζεις τι είστε, μοιάζει με δίχτυ ασφαλείας. Δεν εκτίθεσαι πλήρως, δε ρισκάρεις απόρριψη, δε νιώθεις την πίεση να “προχωρήσεις”. Όμως, κάτω από αυτό το προστατευτικό κάλυμμα, κρύβεται συχνά ο φόβος της εγγύτητας. Ή απλά η απροθυμία κάποιου να επενδύσει. Αν αυτός που έχεις απέναντί σου απολαμβάνει τα προνόμια μιας σχέσης χωρίς την ευθύνη της, τότε μήπως τελικά είσαι εσύ αυτή που πληρώνει το τίμημα; Γιατί ό,τι κι αν λέει το στόμα του, ο χρόνος του, η συνέπειά του και η πρόθεση του φωνάζουν πάντα την αλήθεια.
Όταν ο χρόνος παγώνει
Το χειρότερο με το talking stage δεν είναι πως δε ξέρεις πού πηγαίνει. Είναι πως δεν πηγαίνει. Αν μείνεις πολύ καιρό εκεί, αρχίζεις να ξεχνάς πώς είναι μια αληθινή σχέση. Δεν έχεις απαιτήσεις, δεν περιμένεις τίποτα, δε ζητάς εξηγήσεις. Απλώς αιωρείσαι. Και το χειρότερο είναι ότι κάποια στιγμή αρχίζεις να το θεωρείς φυσιολογικό. Αλλά δεν είναι. Είναι αναμονή χωρίς προορισμό. Μια σχέση χωρίς ρίζες. Και κάπου ανάμεσα σε χαμογελαστά μηνύματα και “θα τα πούμε αύριο”, έχεις χάσει λίγο τον εαυτό σου. Ή έστω την εκδοχή εκείνη που κάποτε ήξερε τι ήθελε.
Το talking stage είναι σαν το trailer μιας ταινίας που δε ξέρεις αν θα κυκλοφορήσει ποτέ. Μπορεί να οδηγήσει σε κάτι όμορφο, μπορεί και όχι. Μπορεί να σε προστατεύσει, μπορεί και να σε φθείρει. Το μόνο σίγουρο είναι πως, αν σε βρήκε σε μια φάση που αναζητούσες επαφή και αλήθεια, δύσκολα θα σου αρκέσει για πολύ. Γιατί όταν έχεις μάθει να αγαπάς με ολόκληρη την καρδιά, όλα αυτά τα “σχεδόν” απλώς δε σου φτάνουν. Και δεν πειράζει αν είσαι 30, 40 ή 50. Η αγάπη δεν έχει ηλικία, αλλά έχει ένα βασικό προαπαιτούμενο: να μη χρειάζεται μετάφραση.
tlife.gr
