.jpg)
Για πάνω από 8,5 χρόνια, το κλειστό γήπεδο μπάσκετ της Κύμης παραμένει εκτός λειτουργίας, σε κατάσταση πλήρους εγκατάλειψης, όπως επισημαίνει ο δημοτικός σύμβουλος της Λαϊκής Συσπείρωσης Κύμης – Αλιβερίου, Κώστας Κέκης.
Όπως καταγγέλλει, το γήπεδο αποτελεί πλέον σύμβολο της πολιτικής αποτυχίας των δημοτικών αρχών Μπουραντά – Μπαράκου, οι οποίες, επί σχεδόν μια δεκαετία, δεν έχουν καταφέρει να οργανώσουν, να μελετήσουν και να υλοποιήσουν την αποκατάστασή του.
Το θέμα συζητήθηκε ξανά, στις 14 Ιουλίου 2025, στο Δημοτικό Συμβούλιο, χωρίς ωστόσο να υπάρξει ούτε δεσμευτική απόφαση, ούτε σαφές σχέδιο ή χρονοδιάγραμμα. «Η συζήτηση ήταν προσχηματική, ένα ακόμα επεισόδιο ενός διαλόγου για το θεαθήναι», αναφέρει ο Κώστας Κέκης, τονίζοντας ότι όλες οι κρίσιμες αποφάσεις ελέγχονται από τη δημοτική επιτροπή, όπου η πλειοψηφία της διοίκησης περνά χωρίς αντίλογο ό,τι επιθυμεί.
Σύμφωνα με τον ίδιο, η βασική αιτία για τη διαχρονική αδράνεια είναι η μη επιλεξιμότητα τέτοιων έργων από το κράτος, καθώς δαπάνες για αθλητισμό, παιδεία, υγεία και πρόληψη θεωρούνται «δευτερεύουσες», την ώρα που δισεκατομμύρια κατευθύνονται στους εξοπλισμούς.
Παράλληλα, επισημαίνει ότι το θεσμικό πλαίσιο και η έλλειψη σταθερής κρατικής χρηματοδότησης δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο την υλοποίηση τέτοιων έργων. «Αυτό όμως δεν απαλλάσσει κανέναν από την ευθύνη για 8,5 χρόνια απραξίας, ανεπάρκειας και αδιαφορίας», σημειώνει.
Στην τελευταία συνεδρίαση, ο δήμαρχος πρότεινε δανεισμό από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, πρόταση στην οποία η Λαϊκή Συσπείρωση αντιτίθεται ξεκάθαρα, θεωρώντας πως η λύση δεν είναι η επιβάρυνση των δημοτών με νέα δάνεια, αλλά η άμεση κρατική χρηματοδότηση και η ένταξη του έργου σε πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων.
«Το κλειστό της Κύμης δεν είναι απλά ένα γκρεμισμένο κτήριο. Είναι ένας χώρος που φιλοξένησε προσπάθειες, αγώνες, νίκες, ανθρώπους με όνειρα. Και σήμερα το μόνο που φιλοξενεί είναι σκόνη, υγρασία και αδιαφορία», δηλώνει ο Κώστας Κέκης, εκφράζοντας την αγανάκτηση της τοπικής κοινωνίας.
Ο ίδιος τονίζει ότι η αποκατάσταση του γηπέδου είναι κοινωνική ανάγκη, όχι πεδίο πολιτικής σκοπιμότητας, και καταγγέλλει την επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος, ακόμη και με πετσοκομμένη τηλεοπτική κάλυψη πανελλαδικής εμβέλειας, που αποσιώπησε το ζήτημα.
