Μάουτχάουζεν: Εκεί που βασίλεψε ο θάνατος, το Θέατρο Χαλκίδας δίδαξε ζωή και δημιουργία-στο 9ο Bio Mechanical festival

Μια παράσταση – ύμνος που κέρδισε σε σκηνοθεσία – συναίσθημα και δέος, με φόντο το 9ο Bio Mechanical festival

Το μέγεθος της συγκίνησης που συνεπήρε το κοινό στην επίσημη «πρώτη» της παράστασης του Θεάτρου Χαλκίδας «Μαουτχάουζεν» εχθές το βράδυ, διαγράφτηκε στα πρόσωπά τους, όταν έσβησαν τα φώτα, σιώπησαν τα κρουστά της ΄Αννας Χειμώνα και οι ηθοποιοί – μέλη του Θεάτρου που το υποστήριξαν ερμηνευτικά, υποκλίθηκαν μπροστά του για πολλές φορές.

 Το καλλιτεχνικό εκτόπισμα του Ιάκωβου Καμπανέλλη μέσα από κείμενα που διαπερνούν στο πέρασμα των χρόνων την ιστορία της λογοτεχνίας και του θεάτρου, αποτυπώθηκε στον μέγιστο βαθμό στην σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ και σκηνοθέτη Γιάννη Παπαγιάννη, στις ερμηνείες, χωρίς διάθεση υποκριτικού «ψεύδους», στα προσεγμένα σκηνικά και στις μουσικές επιλογές που υπέβαλαν το κοινό και το καθήλωσαν. Δεκατρείς ηθοποιοί, έδωσαν με ψυχή και εμπειρία εννέα χρόνων πολλοί από αυτούς – όσα και τα Bio Mechanical festival – το προσωπικό περίσσευμα της πιστής απόδοσης των κειμένων, στάθηκαν αξιόπιστα στη σκηνή και κέρδισαν χωρίς καμιά προσπάθεια την συγκίνηση των θεατών. Τα σκηνικά της εικαστικού Θεοδώρας Ακριώτου αποτέλεσαν το ενδεδειγμένο πλαίσιο για μια παράσταση – ύμνο στην ανθρώπινη ζωή, με την πρωτοτυπία και την φρεσκάδα της νέας καλλιτέχνιδας που συμπάσχει αλλά και αποτυπώνει την αλήθεια μιας τραγωδίας – θηριωδίας, σεβόμενος το έργο στο εκατό τοις εκατό. Τα κοστούμια της Βάσως Λευκούδη «έντυσαν» την παράσταση δημιουργώντας την αίσθηση της πλήρους αφαίρεσης, αυτής, που επιβάλλει το θέμα της αυτεπάγγελτα.

Το ζητούμενο αυτής της παράστασης αποδείχτηκε ότι ήταν, όχι μόνο η μεταφορά των γεγονότων μέσα από τα τραυματικά βιώματα των επιζώντων και των αφηγήσεών τους, όχι μόνο ο συγκινησιακός φόρτος του κοινού, αλλά και η σύνδεση της εποχής του πολέμου και των καταστροφικών αποτελεσμάτων του με την σύγχρονη εποχή και τα αποτελέσματα των δικών της πολέμων. Δείγμα δυνατής παρέμβασης και σκηνοθετικής πρωτοτυπίας του Γιάννη Παπαγιάννη, ήταν ο τρόπος που «έκλεισε» το έργο. Μέσα από τις παρεμβάσεις των ηθοποιών τονίστηκε, χωρίς περιττή έμφαση, η ανάγκη να αποτελέσει η κόλαση του Μαουτχάουζεν παράδειγμα προς αποφυγή. Μνήμη και συνείδηση. Πράξη και όχι θεωρία. Αντίσταση στην απραξία με φιλελεύθερο πνεύμα απέναντι στα επεκτατικά, πολεμικά ένστικτα των ηγετών όλου του κόσμου.

Οι παραστάσεις θα συνεχιστούν στις ημερομηνίες: 13, 14, 19, 20 και 21 Ιουλίου.

Οι ηθοποιοί που πλαισίωσαν το έργο ήταν οι: Απόστολος Δημάκης, Μαρία Καράκωστα, Κωνσταντίνος Κατούνας, Χριστίνα Κατσέλη, Βασιλική Κοτσανταμπάνη, Δήμητρα Μάχου, Γεωργία Μεγαρίτη, Μαίρη Μπανάση, Αγλαϊα Μπίρτσα, Κέλλυ Μυστακίδου,Κωνσταντίνος Ντεγιάννης,΄Ελενα Φωτιά,΄Αννα Χειμώνα.

Στον σχεδιασμό της αφίσας της παράστασης ο Πέτρος Χριστούλιας.