Σε μια δύσκολη μέρα με καύσωνα το ξενοδοχείο Kymi Palace έγινε η βάση για μια ιδιαίτερη συνάντηση με ομιλητές από τον χώρο των τεχνών και των επιστημών. Ο κόσμος που πήγε συμμετείχε ενεργά, καταδεικνύοντας το ενδιαφέρον του για θέματα που δεν είναι εύπεπτα αλλά μας αφορούν.
Την ημερίδα άνοιξε με χαιρετισμό ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος, αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου Παπανικολάου, ο οποίος αναφέρθηκε στη σημασία της συνάντησης για τον τόπο και την έρευνα.
Ο Θανάσης Δρίτσας πήρε τον λόγο στην συνέχεια και μίλησε για τη διασταύρωση τέχνης και επιστήμης. Τόνισε την πολιτική διάσταση της τέχνης, τον αινιγματικό χαρακτήρα που έχει η έννοια της κάθαρσης και υπογράμμισε την απουσία των τεχνών στο Λύκειο. Είπε χαρακτηριστικά: «καλύτερα να δίναμε τέχνη στους μαθητές και λιγότερα μαθηματικά».
Ακολούθησε η Ξανθούλα Ντακοβάνου που μίλησε για την κάθαρση από τραύματα μέσω της μουσικής και τόνισε την προσέγγιση του Φρόιντ για το έργο τέχνης. Έβαλε το ερώτημα: Αρκεί η κάθαρση; Και απάντησε: Θέλεις νοηματοδότηση - Ερμηνεία – καταλαβαίνω τι συμβαίνει στη θεραπεία και νοηματοδοτώ, ο άνθρωπος έχει ανάγκη να προβλέπει. Απαρίθμησε παραδείγματα κάθαρσης και στάθηκε ιδιαίτερα στο μοριολόι και στην τελετή που μς προσφέρει χώρο για έκφραση και κάθαρση στην απώλεια.
Η Βασιλική Πετράκη και ο Δημήτρης Τσοκάνης υποστήριξαν πως για τον χορευτή η συμμετοχή στον χορό είναι πράξη κάθαρσης (έκφραση, χώρος στο τραύμα και στον πόνο, επαναφορά εσωτερικής ισορροπίας, συμμετοχή στην κοινότητα). Επομένως, η κάθαρση μέσω του χορού είναι βίωμα καθώς αναζητάς τρόπους να λυτρωθείς από το βάρος των παθημάτων.
Η Αγνή Στρουμπούλη τόνισε πως τα παραμύθια σου λένε καθαρά ότι η ζωή έχει και θάνατο. Και προχωρώντας μίλησε για τη ζωή που μιλάει με εικόνες και μεταφορές, άρα εξημερώνει τους φόβους. Βιώνει και αναβιώνει το θαύμα της γέννησης. Ο άνθρωπος είναι διευρυμένος, άρα μπορεί να χωρέσει το ακατανόητο.
Η Γιούλη Κόκκορη με αφετηρία την κατά τον Ηράκλειο διαδικασία θεραπείας της ψυχής υπογράμμισε τις συνδέσεις του Γεωργίου Παπανικολάου πέρα από την ιατρική με την τέχνη, τη φαντασία και τη δημιουργικότητα για να καταλήξει ότι πετυχαίνει την καθαρότητα της ψυχής όχι σκοτώνοντας το σώμα, όχι με απάρνηση, όχι με εγκατάλειψη. Αλλά, με μελέτη και έρευνα.
Ο Κωστής Ζουλιάτης με σημείο αναφοράς τον Γιάννη Χρήστου τόνισε ότι ο πρωτοπόρος συνθέτη εστιάζει στην προετοιμασία, στο άνοιγμα στο χάος. Στόχος του, η ψυχική και υπαρξιακή εμπειρία, η σύνδεση τέχνης με το συλλογικό ασυνείδητο.
Ο Σπύρος Τέγος προσέγγισε το παράξοδο της απόλαυσης των δημόσιων εκτελέσεων και της τραγωδίας, το παράξοδο του σαδισμού, το παράδοξο της απόλαυσης της βίας. Αναρωτήθηκε για την παθολογία που εγείρεται όταν κάτι που προκαλεί πόνο και οδύνη οι άνθρωποι το απολαμβάνουν.
Η Ντένια Αθανασοπούλου Κυπρίου στην εισήγηση της ανέλυσε την κάθαρση ως πορεία, διαδικασία, προσωπική ιστορία, άνοιγμα στο αν-οίκειο, τονίζοντας την εσχατολογική της προοπτική που περιλαμβάνει έννοιες όπως η μετά θάνατον ζωή, ο Παράδεισος, η Κόλαση και η ανάσταση των νεκρών.
Ο θεατής ήταν στο επίκεντρο του Νίκου Ξυδάκη, ο οποίος όταν γίνεται μέρος της δράσης καθαίρεται, απαλλάσσεται από τις συνέπειες του ηθικού ή θρησκευτικού παραπτώματος. Μίλησε για κ ο ι ν ω ν ί α , κι όχι για επικοινωνία. Το έργο τέχνης δεν μεταφέρει απλώς ένα μήνυμα, αλλά είναι σχέση με το μήνυμα, υπαρκτική μετατόπιση του δρώντος υποκειμένου.
Στη συζήτηση που ακολούθησε τονίστηκε από τους ομιλητές ότι η κάθαρση ως εμπειρία του δημιουργού συνδέεται με την αλήθεια, την καθαρότητα, τη διαφάνεια. Είναι μια εσωτερική διεργασία, ένα προσωπικό ταξίδι. Ακόμη επισημάνθηκε η σημασία της κάθαρσης μέσω του γέλιου και του χιούμορ.
