Η είδηση του θανάτου του Δημήτρη Πιπεργιά ξύπνησε μνήμες μιας ολόκληρης εποχής. Των χρόνων που το ΠΑΣΟΚ έγινε η φωνή της αγωνίας και της ελπίδας των ανθρώπων αυτού του τόπου, συνυφασμένο με τις προσδοκίες μιας κοινωνίας που ήθελε να πάει μπροστά.
Στον τελευταίο αποχαιρετισμό του, η Εύβοια θυμάται όλους εκείνους που τίμησαν την εμπιστοσύνη των πολιτών και στάθηκαν στα έδρανα της Βουλής με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ:
-
Τον Μιχάλη Στεφανίδη, που έφυγε το 2000, από τους ανθρώπους που βρέθηκαν κοντά στις πρώτες μεγάλες αλλαγές της Μεταπολίτευσης.
-
Τον Βασίλη Κεδίκογλου, που χάθηκε το 2018, μια μορφή με ξεχωριστό αποτύπωμα στον δημόσιο βίο της Εύβοιας.
-
Τον Γιώργο Παπαγεωργίου, που έφυγε το 2015, άνθρωπο ήρεμης δύναμης και προσφοράς.
-
Τον Δημήτρη Σαπουντζή, που έφυγε το 2016, με διαδρομή που σημάδεψε τα πολιτικά πράγματα του νομού.
-
Τον Ορέστη Παπαστρατή, που έφυγε το 2022, πάντα με λόγο μεστό και γνήσια αγωνία για τον τόπο του.
-
Και τώρα τον Δημήτρη Πιπεργιά, που το 2025 έκλεισε οριστικά τον κύκλο μιας γενιάς.
Άνθρωποι διαφορετικοί μεταξύ τους. Άλλοι πιο ορμητικοί, άλλοι πιο μειλίχιοι. Άλλοι με χρόνια θητείας, άλλοι με πιο σύντομη διαδρομή. Όλοι όμως μοιράστηκαν το ίδιο βάρος: την ευθύνη να σταθούν εκπρόσωποι της Εύβοιας και να υπερασπιστούν ιδέες που τότε ήταν καινούργιες, τολμηρές, φορτισμένες με ελπίδα.
Όσοι τους γνώρισαν ξέρουν ότι η πολιτική για εκείνους δεν ήταν επάγγελμα. Ήταν υπόθεση ψυχής. Ήταν καθημερινή μάχη – με τα λάθη και τις ατέλειες της – αλλά και με τη βαθιά πίστη ότι ο κόσμος μπορούσε να γίνει καλύτερος.
