Πας να ανοίξεις το κινητό σου ή τον υπολογιστή του να χαζέψεις λίγο. Να ξεφύγεις. Και τελικά πέφτεις με τα μούτρα σε ένα βούρκο. Κακία. Κατάρες. Ύβρεις που ούτε στα χειρότερα μπουζούκια της δεκαετίας του ’80 δεν θα άκουγες. Η Τασώ Καββαδία, αν ζούσε σήμερα, θα έκανε login και θα έλεγε σε κάποιους «Παιδιά, εγώ ήμουν απλώς μια κακιά πεθερά – εσείς είστε ψυχάκηδες».
Δεν μιλάμε για απλή διαφωνία. Μιλάμε για ένα ανεξέλεγκτο ξέσπασμα μίσους.
Τα social έχουν γίνει ο απόλυτος καθρέφτης μιας κοινωνίας που σαπίζει μέσα στην τοξικότητα. Αντί να φτιάξουν τη ζωή τους, ανακάλυψαν ότι είναι πιο εύκολο να ξεφτιλίζουν τον διπλανό τους online. Είναι μια συλλογική παράκρουση: “Αν δεν μου αρέσεις, θα σε ισοπεδώσω”. Ποιος είσαι εσύ που θα τη γλιτώσεις;
Και μέσα σε όλα αυτά, όλοι το παίζουν και δικαστές, εισαγγελείς και ψυχίατροι. “Να ψοφήσεις”, “Άντε πέθανε”, “Απαράδεκτος/η”. Κρυμμένοι, όχι πάντα, πίσω από fake accounts, ξεσπούν ό,τι μίσος κουβαλάνε. Και το χειρότερο; Πολλοί το βαφτίζουν «ελευθερία λόγου».
Όχι. Δεν είναι ελευθερία λόγου. Δεν είναι μαγκιά να γίνεσαι διαδικτυακός τραμπούκος. Είναι κατάντια.
Κι αν κάτι βγαίνει από όλη αυτή τη χολή, είναι μια τεράστια λύπη. Γιατί τελικά η κακία δεν λέει κάτι για τον άλλον που τη δέχεται. Λέει μόνο για σένα που την ξεστομίζεις.
Πριν γράψεις την επόμενη κακία, αναρωτήσου: μήπως το πρόβλημα είναι στον καθρέφτη σου και όχι στην οθόνη;
