Από τη δεκαετία του ’80 μέχρι και σήμερα, η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης δεν αποτελεί μόνο μια εμπορική και αναπτυξιακή διοργάνωση, αλλά και ένα πολιτικό σκηνικό που επαναλαμβάνεται με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια κάθε Σεπτέμβρη. Στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, τα συνδικάτα, οι εργαζόμενοι και οι κοινωνικοί φορείς κατεβαίνουν μαζικά για να διαμαρτυρηθούν ενάντια σε κυβερνητικές πολιτικές, να θέσουν αιτήματα και να αναδείξουν προβλήματα. Οι πορείες, συχνά δυναμικές, έχουν γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ΔΕΘ. Την ίδια στιγμή, στο βήμα της Έκθεσης, ο εκάστοτε πρωθυπουργός απευθύνεται με βαρυσήμαντη ομιλία, εξαγγέλλοντας νέα μέτρα, πακέτα κοινωνικής στήριξης ή αναπτυξιακές πρωτοβουλίες. Κάθε χρόνο, το ίδιο σενάριο κλείνει με έναν άτυπο «συμβιβασμό»: οι διαδηλωτές ανανεώνουν το ραντεβού τους για την επόμενη χρονιά, ενώ η κυβέρνηση επιχειρεί να κεφαλαιοποιήσει επικοινωνιακά τις εξαγγελίες της. Ένας κύκλος που μοιάζει αμετάβλητος, αντανακλώντας ίσως την ίδια τη στασιμότητα του ελληνικού πολιτικού βίου.
