Η Άννα Βίσση και ο Νίκος Καρβέλας έχουν χωρίσει εδώ πολλά χρόνια. Μετά τον χωρισμό τους είχαν σχέσεις με άλλα πρόσωπα, κάποιες πολύχρονες και ο Νίκος Καρβέλας απέκτησε και παιδιά.
Όμως, οι δυο τους δηλώνουν για πάντα «ερωτευμένοι» ο ένας με τον άλλον και η Άννα Βίσση έχει επαναλάβει πολλές φορές δημόσια ότι ο συνθέτης είναι ο άνδρας της ζωής της.
Μιλώντας στο τελευταίο επεισόδιο των Rainbow Mermaids, ο Νίκος Καρβέλας μίλησε και για τη σχέση του με την «μούσα» του και μητέρα της κόρης του. Και βέβαια για την αιτία του χωρισμού της.
Από την Αγγλία στην Ελλάδα
«Ένα πρωί με πήρε τηλέφωνο η Άννα από την Αγγλία και μου ‘πε πρέπει να σε φέρω στην Αγγλία για να δεις ένα μιούζικαλ. “Το φάντασμα της όπερας”. Και ήρθε από την Αγγλία με το αεροπλάνο, με πήρε με το αυτοκίνητο γιατί εγώ δεν μπαίνω, το ‘δα, μου γύρισε το κεφάλι και λέω “γιατί εγώ δεν έχω γράψει τέτοια πράγματα;” “Γιατί δεν τα έχω κάνει αυτά;” Και μου λέει η Άννα “γιατί εμείς δεν τα έχουμε κάνει αυτά τα πράγματα;”
Και λέω “να κάνουμε. Ναι. Πάνω του”. Και την ίδια μέρα πήρα τον Σπύρο Σιδερά και του είπα “μεγάλε”, γιατί αυτός ήταν ψωνισμένος, όλο με τέτοια ασχολιότανε, “γράψε μου μια dark όπερα για να το κάνω αυτό”.
Και γράφει το παραμύθι. Μια τέτοια που πεθαίνει κι αυτό -μέχρι πήγαμε- και ξαναγεννιέται μετά κι είναι σε έναν θίασο. “Και τι γίνεται τότε;” του λέω. “Είναι πρωταγωνίστρια” μου λέει “αλλά ο μάγκας που είναι διευθυντής του show την έχει παρατήσει κι είναι μετενσάρκωση από το παρελθόν”. Και του λέω “στο τέλος τι γίνεται;” Μου λέει “το τέλος δεν το έχω γράψει”. Μέχρι εκεί έγραψε αυτός. Το τέλος το έγραψα εγώ».
Οι «Δαίμονες» που οδήγησαν στον χωρισμό
«Η Άννα μου το έβαλε αυτό. Πήραμε τότε ό,τι λεφτά είχαμε μαζέψει, ήταν κάποια λεφτά σοβαρά για την εποχή, και πήγαμε και βρήκαμε αυτόν που είχε το Αττικό ο οποίος μας έπιασε τον κώλο. Γιατί κατάλαβε πόσο ψωνισμένοι ήμασταν κι οι δύο και μας τον χοντρόπιασε τον κώλο και της Αννούλας και τον δικό μας.
Λέμε “πόσα θες;” “Τόσα”. “Παρ’ τα”. Και ξεκινάμε κι αρχίζουμε και λέω “εγώ θέλω να πετάει” και μου λένε “δεν γίνονται αυτά”. Λέω “γίνονται. Δεν μπορεί κανείς; Από την Αμερική”. “Μα θα κοστίσει λεφτά”. “Έχουμε λεφτά”. Φέρ’ τα απ’ την Αμερική. Φέρε το ένα, φέρε το άλλο, πάνε τα λεφτά.
Στο ξεκίνημα των “Δαιμόνων” είναι που χωρίζουμε. Και είναι ο δαιμονισμός είναι πλέον ολικός. Τρελός εγώ, μιλάμε για δέσιμο, σε φάση καταθλιπτική, μανιακή, υστερική, παραληρηματική, ό,τι θες, εκτός τόπου και χρόνου.
Ήταν να παίξω εγώ. Ξεκινάμε την πρώτη πρόβα και λέω να κάνουμε τη στιγμή του δαιμονισμού που είναι μέσα στην εκκλησία. “Κύριε, Κύριε, Κύριε”, ήταν να το κάνω εγώ αυτό. Και μπαίνω τόσο πολύ μέσα στον ρόλο κι αφού γίνεται η σκηνή και τελειώνει πέφτω σε τέτοια κατάθλιψη…
Ήμουν του νοσοκομείου, αλλά όταν λέω του νοσοκομείου το εννοώ σοβαρά. Ήταν κρίση καταθλιπτική επικίνδυνη και της λέω “δεν θέλω ούτε να το ξανασκεφτώ”.
Τώρα το λέμε και το διασκεδάζουμε αλλά ήμουνα για λύπηση. Κι η Άννα μου λέει μην το ξανακάνεις αυτό γιατί με είδε ότι ήμουνα για αυτοκτονία. Και της είπα “δεν μπορώ ούτε να το ξανασκεφτώ, όχι να το κάνω”, και λέμε ποιος είναι διαθέσιμος, γιατί είχε προχωρήσει το έργο. Και βρήκαμε τον Σαμσιάρη, ο οποίος ήταν αρκετά τρελός, φωνητικές ικανότητες είχε και το έκανε μια χαρά.
Ήταν τρομακτική εμπειρία και μείναμε άφραγκοι, χωρίσαμε, μαλώσαμε. Δεν ήθελα να τη βλέπω, δεν ήθελε να με βλέπει. Σκοτωθήκαμε και, αφού χωρίζουμε τέλος πάντων και τελειώνουν κι οι δεύτεροι “Δαίμονες”, εγώ σε μια κρίση αυτογνωσίας λέω “δεν θέλω, δεν μπορώ την Ελλάδα”».
iEidiseis.gr
