Είναι λυπηρό, σημειώνει ο πρωτοπρεσβύτερος π. Δημήτριος Αργύρης, όταν κάποιοι άνθρωποι —ακόμα και μέσα στον ιερατικό χώρο— ξεχνούν το ουσιαστικό νόημα του ράσου και της διακονίας. Το ράσο, τονίζει, δεν είναι στολή εξουσίας, αλλά ένδυμα ταπείνωσης, προσφοράς και αυτοθυσίας.
Ο ιερέας, προσθέτει, καλείται να είναι ο τελευταίος στη σειρά και όχι ο πρώτος, να υπηρετεί με αγάπη, σεβασμό και αφοσίωση, δίνοντας το παράδειγμα της χριστιανικής ζωής. Όταν, αντίθετα, επιδιώκει τη δόξα και την προβολή, απομακρύνεται από το πνεύμα της αποστολής του και πληγώνει την ουσία της πίστης.
Οι πιστοί, τονίζει ο π. Δημήτριος, προσδοκούν από τον ιερέα έναν άνθρωπο ταπεινό, δοτικό και αυθεντικό, που να εμπνέει με το ήθος και το έργο του. Το ράσο είναι ένας όρκος διακονίας και αυταπάρνησης, μια υπόσχεση να φέρνει ειρήνη, φως και ελπίδα στην κοινότητα.
π. Δημήτριος Αργύρης
Πρωτοπρεσβύτερος
