Η πρόσφατη ρύθμιση που απαγορεύει στους εν ενεργεία αστυνομικούς να είναι υποψήφιοι στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές άνοιξε ξανά μια μεγάλη συζήτηση: πρόκειται για αναγκαία θεσμική θωράκιση ή για περιορισμό δημοκρατικών δικαιωμάτων;
Αναμφίβολα, υπάρχει ισχυρή επιχειρηματολογία υπέρ της ρύθμισης. Η Αστυνομία είναι ένας μηχανισμός του κράτους που οφείλει να λειτουργεί με απόλυτη ουδετερότητα και μακριά από κομματικές ή πολιτικές δεσμεύσεις. Ένας αστυνομικός που βρίσκεται σε προεκλογική μάχη δεν παύει να ασκεί εξουσία καθημερινά πάνω σε πολίτες, επαγγελματίες, αυτοδιοικητικούς παράγοντες. Είναι λοιπόν εύλογο να τίθεται ζήτημα σύγκρουσης ρόλων, υπόνοιες για άσκηση πίεσης, ακόμη και αμφιβολίες για το αν οι υπηρεσιακές του ενέργειες επηρεάζονται από πολιτικές επιδιώξεις.
Από την άλλη πλευρά, όμως, υπάρχει και το αυτονόητο επιχείρημα: οι αστυνομικοί είναι πολίτες με δικαιώματα. Ζουν στις τοπικές κοινωνίες, γνωρίζουν τα προβλήματά τους και πολλοί θεωρούν ότι έχουν και λόγο και διάθεση να προσφέρουν μέσα από την αυτοδιοίκηση. Η απόλυτη απαγόρευση μοιάζει σκληρή και θέτει θέμα δημοκρατικής ισοτιμίας.
Ίσως, λοιπόν, η λύση να μην βρίσκεται στα άκρα. Όχι πλήρης απαγόρευση, αλλά σαφείς κανόνες: υποχρεωτική παραίτηση ή αναστολή υπηρεσίας πριν την υποψηφιότητα, ώστε να μην υπάρχει καμία σκιά ως προς τον ρόλο του αστυνομικού που διεκδικεί ψήφο. Έτσι διασφαλίζεται και η θεσμική ουδετερότητα και το δικαίωμα συμμετοχής.
