Δέκα μέρες αργότερα έφτασαν στον προορισμό τους και κάθισαν να φάνε. Την ώρα όμως που έβγαλε η μαμά την κονσέρβα συνειδητοποίησε ότι είχε ξεχάσει το ανοιχτήρι. Βρε ποιος θα πάει να το φέρει, ποιος θα πάει;
Ο μπαμπάς ήταν κουρασμένος, η μαμά πόναγε στο πόδι, οπότε ο τυχερός ήταν ο μικρός. Το χελωνάκι με τα πολλά τους λέει: «Θα πάω, αλλά αν βάλει κανείς χέρι στο φαγητό μέχρι να γυρίσω, δεν πάω». Εντάξει;
Ο μπαμπάς και η μαμά του ορκίστηκαν ότι δεν θα έτρωγαν μέχρι να γυρίσει και το μικρό έφυγε. Πέρασε, μια εβδομάδα, δυο, τρεις, άφαντος ο μικρός. Η μαμά απελπισμένη ότι το παιδί της κάτι κακό έπαθε είχε βαλαντώσει στο κλάμα.
Τελικά ο μπαμπάς κατάφερε να την πείσει να τσιμπήσει κάτι λέγοντάς της «έλα να φάμε κάτι, μην πέσουμε κάτω απ’ την αδυναμία». Η μαμά κάνει την καρδιά της πέτρα και με το που πάει να ακουμπήσει το ψωμί πετάγεται το χελωνάκι που ήταν κρυμμένο πίσω από μια πέτρα και λέει: Τρώτε ε; Δεν πάω…
