Η χρήση πιπίλας ή το πιπίλισμα του αντίχειρα είναι συχνές παιδικές συνήθειες που προσφέρουν ανακούφιση και ηρεμία στα μικρά παιδιά. Πότε, όμως, πρέπει οι γονείς να παρέμβουν για να σταματήσουν αυτές τις συμπεριφορές; Παιδίατροι και ειδικοί εξηγούν πότε η συνήθεια γίνεται ανησυχητική, πώς μπορεί να επηρεάσει την ανάπτυξη του παιδιού και πότε υπάρχει κίνδυνος να επιστρέψει.
Ένα από τα πιο συχνά άγχη των γονιών είνα το πώς και πότε πρέπει να παρέμβει κανείς στη συνήθεια του παιδιού του να χρησιμοποιεί πιπίλα ή να πιπιλά τον αντίχειρά του.
Από τους 820 Αμερικανούς γονείς που συμμετείχαν σε έρευνα του Νοσοκομείου Παίδων C.S. Mott του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, περίπου οι μισοί ανέφεραν ότι το παιδί τους χρησιμοποιούσε πιπίλα και το ένα τέταρτο ανέφερε πως πιπιλούσε τον αντίχειρά του.
Οι περισσότεροι γονείς δήλωσαν ότι με τον τρόπο αυτό τα παιδιά ησύχαζαν και προετοιμάζονταν για την ώρα του ύπνου. «Πρόκειται για κοινές τεχνικές αυτοκαταστολής των παιδιών», δηλώνει η Δρ Σούζαν Γούλφορντ στο CNN, παιδίατρος στο νοσοκομείο που ηγήθηκε της δημοσκόπησης. «Στη συνέχεια όμως οι γονείς αναρωτιούνται πώς να κόψουν τις συνήθειες αυτές χωρίς να προκαλέσουν μεγάλη αναστάτωση στο παιδί».
Τα παιδιά γενικά εγκαταλείπουν αυτές τις συνήθειες από μόνα τους - μεταξύ δύο και τεσσάρων ετών - καθώς βρίσκουν νέους τρόπους να αντιμετωπίζουν τους στρεσογόνους παράγοντες στο περιβάλλον τους, εξηγεί η Woolford. Ωστόσο, ορισμένοι γονείς μπορεί να θέλουν να παρέμβουν από ανησυχία για τη στοματική και συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού τους.
Οι περισσότεροι γονείς που συμμετείχαν στην έρευνα, άλλωστε, συμφώνησαν ότι η πιπίλα θα πρέπει να φύγει πριν από την ηλικία των δύο ετών.
Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να «κοπεί» η πιπίλα;
Το να αποθαρρύνεις το παιδί από το να χρησιμοποιεί την πιπίλα του ή να πιπιλά το δάχτυλό του δεν είναι μια απόφαση που ταιριάζει σε όλους, δηλώνει ο Dr. Sarat Thikkurissy, παιδοδοντίατρος και εκπρόσωπος της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδοδοντιατρικής.
Οι δυσμενείς συνέπειες για την υγεία συχνά εξαρτώνται από τη συχνότητα, τη διάρκεια και την ένταση με την οποία το παιδί χρησιμοποιεί το αντανακλαστικό του πιπιλίσματος για να αυτοκαταπραΰνεται.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι συνήθειες αυτές μπορεί να χαλάσουν τα άνω μπροστινά δόντια - κάνοντας τα να εξέχουν προς τα εμπρός - καθιστώντας πιο δύσκολο για το παιδί να κλείσει το στόμα του, γεγονός που θα μπορούσε αργότερα να οδηγήσει σε προβλήματα ομιλίας και αναπνοής από το στόμα, εξηγεί ο Thikkurissy.
«Όταν περνούν την ηλικία των τεσσάρων ετών, τόσο λιγότερο αναστρέψιμες είναι οι αλλαγές».
Η ασθένεια που συνδέεται με την πιπίλα
Οι παιδίατροι μπορεί επίσης να συμβουλεύσουν το κόψιμο της πιπίλας, εάν το παιδί αρρωσταίνει. Συγκεκριμένα, το πιπίλισμα του αντίχειρα έχει συσχετιστεί με συχνές λοιμώξεις του αυτιού, αναφέρει ο Δρ Dipesh Navsaria, παιδίατρος και πρόεδρος του Συμβουλίου της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής για την πρώιμη παιδική ηλικία.
Όσο περισσότερο το παιδί βασίζεται στη συνήθεια αυτή, τόσο πιο δύσκολο είναι να τη σπάσει αργότερα.
«Ιδανικά, αν δεν αποτελεί τεράστια πρόκληση, η προσπάθεια να σταματήσει η χρήση (του) πιπιλίσματος του αντίχειρα ή της πιπίλας μέχρι τους 18 μήνες είναι καλό πράγμα, αλλά δεν θα ανησυχούσα πάρα πολύ αν συνέβαινε ακόμη στην ηλικία των δύο, ίσως και των τριών ετών», δήλωσε ο Navsaria, ο οποίος είναι επίσης καθηγητής στη Σχολή Ιατρικής και Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου του Wisconsin.
Εάν ένα παιδί εξακολουθεί να χρησιμοποιεί πιπίλα ή να πιπιλά τον αντίχειρά του δημοσίως μετά την ηλικία των τεσσάρων ετών, ο Navsaria τονίζει πως θα σκεφτόταν το σενάριο κάποιου χρόνιου πόνου ή καθυστέρησης στην ανάπτυξη.
Πότε μπορεί να επιστρέψει η παλιά συνήθεια;
Οι στρεσογόνοι περιβαλλοντικοί παράγοντες μπορεί επίσης να προκαλέσουν την επιστροφή της παλιάς συνήθειας της πιπίλας, δηλώνει η Annie Pezalla, επίκουρη καθηγήτρια ψυχολογίας στο Macalester College στη Μινεσότα, η οποία μελετά την ανάπτυξη του παιδιού.
«Αν έχετε περάσει ποτέ μια πολύ δύσκολη μέρα και πηγαίνετε σπίτι και θέλετε κάτι που να σας θυμίζει την παιδική σας ηλικία, αυτό είναι ένα ψυχολογικό φαινόμενο παλινδρόμησης», εξηγεί. «Υποτροπιάζουμε σε παλαιότερες, μερικές φορές πιο παιδικές καταστάσεις ύπαρξης, όπου νιώθαμε ασφάλεια».
Συχνά, η έναρξη της προσχολικής ηλικίας ή του παιδικού σταθμού μπορεί να προκαλέσει την επιστροφή της συνήθειας της πιπίλας, αλλά οι γονείς θα πρέπει να είναι σίγουροι ότι είναι πιθανότατα προσωρινό, καθώς το παιδί διαχειρίζεται το άγχος της νέας ρουτίνας.
Σε πιο ακραίες συνθήκες, η πρόωρη απώλεια των γονέων, η απομάκρυνση ενός γονέα, η ενδοοικογενειακή κακοποίηση ή άλλα τραυματικά γεγονότα θα μπορούσαν επίσης να προκαλέσουν την επιστροφή της συνήθειας.
dnews.gr
